Άρθρα

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Poesies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 3

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 19

Ευχαριστήριο του ζεύγους Ali Mouzaffer και Théodossia προς τους συναδέλφους τους για την γενναιόδωρη υποδοχή της οποίας έτυχε ο γάμος τους.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Poésies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το αρχικό Μ.

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 4

Η/ο συγγραφέας ευγνωμονεί το Θεό που έστειλε κοντά της/του ένα αγγελικό πλάσμα βγάζοντας, έτσι, την καρδιά της/του από το μαρασμό και τη δυστυχία.

Ανυπόγραφο

Έτος Α, τχ. 9 (19 Μαΐου 1898), σ. 4

Η απάντηση, με λόγια ποιητικά, μίας έξυπνης και πνευματώδους γυναίκας στο γράμμα του αγαπημένου της.

Το παρόν απόσπασμα παρατίθεται στο πλαίσιο της στήλης Μodèle de Traduction (Υπόδειγμα Μετάφρασης). Στην υποσημείωση επισημαίνεται ότι στο τουρκόφωνο μέρος του τεύχους υπάρχει πιστή μετάφραση του παρόντος αποσπάσματος στα τουρκικά από τον Saddredin Bey. Ανυπόγραφο.

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 6

Στο παρόν απόσπασμα παρουσιάζεται η άποψη ότι το τίποτα είναι, στις σημερινές εποχές, τα πάντα. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας το "τίποτα" έχει ιδιαίτερη επιρροή ειδικά στο ωραίο φύλο.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Poesies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το αρχικό Μ.

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 43

Ερωτικό ποίημα.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Proverbes (Παροιμίες). Η επιλογή των παροιμιών δεν υπογράφεται από κάποιον. Ακολουθεί υποσημείωση ότι στο τουρκόφωνο μέρος του τεύχους παρατίθεται η σημασία των παροιμιών στα τουρκικά. Η μετάφραση έχει γίνει από τον Ali Muzaffer.

Έτος Α, τχ. 11 (9 Ιουνίου 1898), σ. 10

Παροιμίες.

Το Mυθιστόρημα του Daudet παρουσιάζεται σε οκτώ συνέχειες στη στήλη Feuilleton du Maarifet (Eπιφυλλίδα του Μaarifet).

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 6-7, τχ. 6 (21 Απριλίου 1898), σ. 6-7, τχ. 7 (2 Μαΐου 1898), σ. 6, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 7, τχ. 9 (19 Μαΐου 1898), σ. 6, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 6, τχ. 11 (9 Ιουνίου 1898), σ. 12, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ.18

Στο μυθιστόρημα Σαπφώ ο Daudet παρουσιάζει τη ρομαντική σχέση μεταξύ της Fanny, γνωστής εταίρας των καλλιτεχνικών κύκλων του Παρισιού και του νεαρού Jean, γόνου Παρισινής αριστοκρατικής οικογένειας. Η σχέση τους, αρχικά γεμάτη ένταση και πάθος έρχεται στη συνέχεια αντιμέτωπη με τις ηθικές νόρμες, τους κοινωνικούς περιορισμούς και τα στερεότυπα. H Fanny και ο Jean φτάνουν σχεδόν να αλληλοκαταστρέφονται προσπαθώντας να συμβιβάσουν δύο κόσμους ασυμβίβαστους, όμως στο τέλος η Fanny αφήνει τον Jean να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Nouvelles (Νουβέλες). Υπογράφει η "Dieudonée".

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 2-3

Το διήγημα περιγράφει τον έρωτα ενός Κινέζου, του Senoc, με μία πανέμορφη τσιγγάνα, την Sarah. Μετά από έξι μήνες διαμονής στο παλάτι του Senoc και παρά την πολυτελή ζωή της η Sarah νιώθει δυστυχισμένη. Νιώθει ότι μισεί τον άνδρα με τον οποίο υποχρεώθηκε να ζήσει. Όταν μία μέρα κατά τύχη ακούει μία ερωτική συνομιλία μεταξύ του Senoc και μιας όμορφης Κινέζας υπηρέτριας, της Selzig η Sarah νιώθει χαμένη. Ο άνδρας που την αποκαλούσε θεά του επρόκειτο να συνευρεθεί με μία άλλη γυναίκα. Η Sarah φωνάζει την οικονόμο της και τη διατάζει να βρει ένα τρόπο να τιμωρήσει τη Selzig, όχι πληρώνοντας την πράξη της με την ζωή της, αλλά με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να της δοθεί ένα καλό μάθημα. Την επόμενη μέρα η Selzig ετοιμάζεται να αρωματίσει το πρόσωπό της με ροδόνερο. Ρίχνοντας στο πρόσωπό της το υγρό αρχίζει να ουρλιάζει από τους πόνους. Η Selzig, η πιο όμορφη από τις υπηρέτριες είχε πια παραμορφωθεί. Τη νύχτα η Sarah συλλογιζόμενη την απιστία του Senoc, άρχισε να νιώθει ότι αγαπούσε εκείνον τον ίδιο άνδρα που, μερικές μέρες πριν, δεν μπορούσε να αντέξει. Ο Senoc έχοντας μάθει τι περίπου είχε συμβεί, ρωτάει τη Sarah αν η Selzig ήταν νεκρή. Εκείνη του απαντάει ότι η υπερηφάνεια και η ευγένειά της ποτέ δε θα της επέτρεπαν να επιθυμεί το θάνατο μίας άθλιας υπηρέτριας, αλλά, ως γυναίκα, δεν θα μπορούσε να αφήσει ατιμώρητη τη γυναίκα που με τόση πλεονεξία διεκδικούσε το σύζυγό της. Ο Senoc δηλώνει μετανιωμένος που την πήρε στο παλάτι του και της λέει να φύγει. Συντετριμμένη η Sarah, πέφτει στα πόδια του και του λέει πως δεν μπορεί να ζήσει μακριά του και πως θα έκανε οτιδήποτε της ζητούσε, αρκεί να την άφηνε να μείνει κοντά του. O Senoc, έκπληκτος από αυτήν την ομολογία της, τη ρωτάει για ποιο λόγο, αν η ίδια ένιωθε έτσι, έφτασε σε σημείο να απομακρυνθεί από αυτόν και να συμπεριφέρεται σαν να μην επιθυμούσε να είναι μαζί του. Η Sarah πέφτει στην αγκαλιά του και του ομολογεί πως μέχρι την ημέρα που άκουσε την συνομιλία του με την Selzig μόνο το σώμα της του ανήκε. Όμως μετά από εκείνη τη μέρα ένιωθε ότι και η καρδιά της ήταν πια δική του. Έχοντας τη Sarah στην αγκαλιά του o Senoc της λέει ότι ο ίδιος ποτέ δεν θα αγαπήσει καμία άλλη γυναίκα παρά μόνο εκείνη. Όταν αυτή τον ρωτάει τι θα κάνει ο ίδιος με την Solzig, εκείνος της απαντάει ότι προσποιήθηκε ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της μόνο και μόνο για να ξυπνήσει τη ζήλια της συζύγου του.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Echos de Péra (Ηχώς του Πέραν). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Une Keratja".

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 4

Ο νεαρός κύριος G. L, δικηγόρος στο επάγγελμα ξυπνάει ένα πρωί και με τη βοήθεια του υπηρέτη του ετοιμάζεται να πάει για αγώνα ποδηλασίας με έναν φίλο του. Λίγο πριν αναχωρήσει από το σπίτι, και αφού έχει ντυθεί με ένα κομψότατο κοστούμι κατάλληλο για ερασιτεχνική ποδηλασία αποφασίζει να καθίσει για λίγο στην πολυθρόνα του. Εκεί ρεμβάζει και ηρεμεί για λίγο, σκέφτεται πόσο άδικη είναι η εποχή εκείνη, καθώς οι νεαροί της ανώτερης τάξης, όπως ο ίδιος, καλούνται να επωμιστούν όλο το βάρος της αριστοκρατικής σχόλης. Ξαφνικά εντοπίζει την αντανάκλασή του σε ένα ψηλό βάζο. Παρατηρεί τον φροντισμένο εαυτό του, τον κοιτάζει για πολλή ώρα και ξαφνικά αποφασίζει να βάλει το ένα δάχτυλο στη μύτη του. Από αυτήν την πρωτόγονη κίνηση ο ίδιος νιώθει χαρά και ικανοποίηση. Μετά από λίγο, σαστισμένος, αναπηδά σαν ελατήριο, αρπάζει τα γάντια και το καπέλο του και σε μία επαναστατική κίνηση που πηγάζει από όλη την καλή του αγωγή και εκπαίδευση, ο κύριος L.G φεύγει από το δωμάτιο μη θέλοντας ούτε δευτερόλεπτο να μείνει με εκείνον τον "κακοήθη" που είχε δει λίγο πιο πριν.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Souvenirs et Impressions (Αναμνήσεις και Εντυπώσεις). Υπογράφεται από τα αρχικά Ρ. Β.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 33-34

Ο συντάκτης περιγράφει τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του στη Σμύρνη. Για τον ίδιο η Σμύρνη κερδίζει τις εντυπώσεις από μακριά, όμως όταν τη δει κανείς από μέσα βλέπει πόσο φτωχή είναι, ενώ κακή εντύπωση κάνουν οι στενάχωροι δρόμοι της και τα κακοφτιαγμένα, ξύλινα ως επί το πλείστον, σπίτια της. Εκτός από τα ερείπια ενός παλιού κάστρου, εκτός από τα πέντε τζαμιά της, τις δύο καθολικές εκκλησίες και τους δύο Ελληνικούς και Αρμένικους ναούς, τις συναγωγές και τα μοναστήρια, η Σμύρνη δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο σε επίπεδο μνημείων στον επισκέπτη, παρά μόνο τη "Γέφυρα με τα Καραβάνια" και τα παζάρια. Από την άλλη, και η περιοχή που φιλοξενεί τα παζάρια, εκτός από μία παλιά ξυλόγλυπτη πύλη, δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο οι αντίστοιχες της Κωνσταντινούπολης. Και παρά το ότι στην πόλη υπάρχει έντονη εμπορική κίνηση και ζουν εκεί πολλοί Ευρωπαίοι, η Σμύρνη δεν είναι αρκετά πλούσια για να χωρίσει κανείς τα παζάρια σε ξεχωριστές ζώνες. Το αποτέλεσμα είναι ότι επικρατεί μία πλήρης αταξία με τους εμπόρους και τα εμπορεύματα να στοιβάζονται σε σκοτεινές γωνίες και να είναι συνεχώς εκτεθειμένοι σε όλες τις διαθέσεις του καιρού. Όπως και στην Κωνσταντινούπολη εκεί συναντά κανείς Τούρκους, Έλληνες, Αρμένιους, Πέρσες, Εβραίους, Αιγυπτίους, Σύριους, Κούρδους κτλ. ακούει πολλές και διαφορετικές γλώσσες να μιλιούνται, και βλέπει πολλά και διαφορετικά είδη ντυσίματος στους δρόμους. Όταν ο καιρός ανοίγει, γύρω στις 6 η ώρα κατά τη Δύση του ήλιου, η προκυμαία γεμίζει από τραπέζια. Οι ναργιλέδες και οι πίπες κάνουν την εμφάνισή τους και οι θαμώνες, κάθε εθνότητας, κουβεντιάζουν και βυθίζονται σε μία γλυκιά σχόλη. Η ζωή στη Σμύρνη είναι ευχάριστη και εύκολη ενώ και οι ξένοι απολαμβάνουν τη φιλοξενία των ντόπιων, όπως και σε κάθε άλλη πόλη της Ανατολής.

Έτος Α, τχ. 5 (14 Απριλίου 1898), σ. 5

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στηλης Livres et Revues (Βιβλία και Περιοδικά). Ακολουθεί υποσημείωση ότι η μετάφραση από τα Ελληνικά αυτού του αποσπάσματος παρέχεται στο %.

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 3

Σύντομο απόσπασμα από το ρομαντικό μυθιστόρημα "Τέρπανδρος και Δωροθέα".

Δίπλα από το ποίημα παρατίθεται η ελληνική μετάφραση του ποιήματος που επιμελήθηκε ο Αθανάσιος Μιχαήλ.

Τχ. 8 (1902), σ. 117

To παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Nouvelles (Νουβέλες).

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 1-2

Περιγράφονται οι όμορφες στιγμές, στην εξοχή του Viroflay, ενός νεαρού ζευγαριού. Ο νεαρός André, ένας όμορφος νεαρός με ξανθά μαλλιά κόβει για την κοπέλα του λίγες τουλίπες και τις της προσφέρει ρωτώντας την αν θα τον αγαπάει για πάντα. Εκείνη του υπόσχεται πως θα τον αγαπάει για πάντα και πέφτει στην αγκαλιά του. Δύο χρόνια μετά η κοπέλα παρουσιάζεται να διαβάζει ένα ρομαντικό μυθιστόρημα. Καθώς δακρύζει για τον ήρωα του μυθιστορήματος, ανακαλύπτει μέσα στις σελίδες του δύο ξερές, πια, τουλίπες και μαζί με αυτές ένα σημείωμα που έλεγε "Κομμένες από εκείνον". Οι τουλίπες ήταν οι αναμνήσεις μιας αγάπης ξεχασμένης, μιας αγάπης περασμένης, δύο χρόνια πριν. Η κοπέλα προσπαθεί να θυμηθεί ποιος είχε κόψει εκείνες τις τουλίπες. Τελικά θυμάται πως τις τουλίπες τις είχε κόψει γα εκείνη ένας νεαρός με καστανά μαλλιά, με το όνομα Pierre.

Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Souvenirs et Impressions (Αναμνήσεις και Εντυπώσεις).

Έτος Α, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ. 16-17

Ο Baudin περιγράφει τις ομορφιές της Τραπεζούντας, μίας πανέμορφης, όπως αναφέρει πόλης, που συνδυάζει το Ευρωπαϊκό με το Ασιατικό στοιχείο και όπου οι φιλόξενοι και ιδιαίτερα κοινωνικοί κάτοικοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, συνυπάρχουν αρμονικά.

Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Nouvelles (Νουβέλες) και παρουσιάζεται σε δύο συνέχειες. Στο τχ. 14 υπάρχει υποσημείωση ότι το διήγημα "Συνεχίζεται". Ωστόσο μέχρι και το τχ. 16 δεν υπάρχει συνέχεια του διηγήματος αυτού. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει "υπογραφή" του διηγηματογράφου. Παρόλα αυτά, η στήλη αυτή είναι η στήλη όπου η Σωφρονιάδου παρουσιάζει τα διηγήματά της από το πρώτο διαθέσιμο τεύχος του Maarifet. Για το λόγο αυτό μπορούμε να εικάσουμε ότι και το διήγημα αυτό ανήκει στη Dieudonée (Σωφρονιάδου).

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 21-22, τχ. 14 (Πέμπτη 23 Ιουλίου 1898), σ. 27-28

Περιγράφεται, υπό μορφή διηγήματος, η "αληθινή ιστορία" μίας εικοσιτετράχρονης κοπέλας, της Feda. Η Feda, η οποία είχε έναν χαρακτήρα αρκετά αντισυμβατικό, μισούσε την υποκριτική συστολή της εποχής και σε όλα τα συναισθήματα δεχόταν μόνο το "όλα ή τίποτα". Αμφισβητίας και σκεπτικίστρια, όχι ιδιαίτερα όμορφη, αλλά με ένα ιδιαίτερα καλλιεργημένο πνεύμα που εντυπωσίαζε, επέμενε ότι θα παντρευόταν μόνο με έναν άνδρα που εκείνη θα ερωτευόταν σφόδρα. Η ίδια είχε χάσει δύο χρόνια πριν τη μητέρα της και τώρα ζούσε με μία θεία της, η οποία είχε έρθει από τη Ρουμανία για ζητήματα κληρονομιάς. Μέσω της θείας της γνώρισε τον κύριο Dacla, έναν άνθρωπο που εντυπωσιάστηκε αμέσως από την ελεύθερη προσωπικότητά της, το πνεύμα της και το λόγο της, ξεχωρίζοντάς την από τις υπόλοιπες κοσμικές κυρίες και δεσποινίδες του κοινωνικού του κύκλου. Σε ένα σαλόνι μουσικής στο ξενοδοχείο Imperial, όπου οι καλεσμένοι συζητούσαν υπό τους ήχους του πιάνου μίας εξαιρετικής πιανίστριας, o Dacla ένιωθε τα συναισθήματά του για την Feda να τον κυριεύουν. Καθώς συζητούσε με την Feda, μπήκε στην αίθουσα ένας τριαντάχρονος γοητευτικός άνδρας, ο Paul Allieri, που ήδη είχε γνωρίσει τη Feda παλιότερα. Ο Allieri ένιωσε έντονη ζήλια όταν είδε τη Feda να συζητάει χαμηλόφωνα με τον Decla. Την πλησίασε και έπειτα από ένα λεκτικό παιχνίδι τη φλέρταρε και της δήλωνε ότι δεν μπορούσε μακριά της. Όταν κάποια στιγμή της έπεσε η βεντάλια και ο Allieri τη μάζεψε, πριν της τη δώσει την ακούμπησε απαλά στα χείλη του. Ο Decla έχοντας καταλάβει τις προθέσεις του Allieri και εξοργισμένος από τον τρόπο που τη φλέρταρε, βγήκε στην αυλή βυθισμένος στις σκέψεις του. Μετά από κάποια ώρα, η Feda βγήκε και εκείνη έξω για να πάρει αέρα. Πλησίασε τον Decla, λέγοντάς του ότι φαίνεται λυπημένος. Εκείνος της απάντησε ότι είναι απλώς σκεπτικός. Εκείνη του ζήτησε να της εμπιστευθεί τους καημούς του, με ένα ύφος πόνου και χλευασμού ταυτόχρονα.

Το παρόν παρουσιάζεται σε δύο συνέχειες στο πλαίσιο της στήλης Causerie Scientifique (Συζήτηση Επιστημονική). Κάτω από το άρθρο υπάρχει σημείωση ότι θα ακολουθήσει συνέχειά του σε επόμενο τεύχος. Υπογράφεται από το αρχικό Μ.

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 2, τχ. 14 (23 Ιουλίου 1898), σ. 26-27

Στο άρθρο παρουσιάζεται η σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ ψυχής και σώματος. Υποστηρίζεται από τον συντάκτη ότι υπάρχει αιτιακή σχέση και σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ της ψυχικής διάθεσης και των οργανικών/φυσιολογικών χαρακτηριστικών ή συμπτωμάτων που παρουσιάζει το άτομο.

Αποτελεί μέρος της μόνιμης στήλης Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 5

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 7 (2 Μαΐου 1898), σ. 5

Γνωμικά για τη ζωή, την αλήθεια, τους άνδρες και τις γυναίκες.

Το άρθρο δημοσιεύεται στη μόνιμη στήλη Εκ του κόσμου των γραμμάτων. Στο κείμενο παρατίθεται εικόνα.

Έτος Β (1906), σ. 330-331

Γυμνασιάρχης Κυδωνιών. Λήμνιος στην καταγωγή διδάκτωρ της Φιλολογικής σχολής Παν/μίου Αθηνών, διηύθυνε την "εν Βρυούλλοις Σχολή του Αναξαγόρα". Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Γερμανία και ανέλαβε για 4 χρόνια την διεύθυνση του ανώτατου εκπαιδευτηρίου Κυδωνιών, δημοσιεύοντας πολλά σημαντικά άρθρα στον Ελληνικό Τύπο της Σμύρνης. Παραιτήθηκε της θέσης του λόγω γάμου του με κόρη επιφανούς οικογένειας της Βραϊλας.

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Άβυσσοι που τοποθετείται ως υπέρτιτλος στο ποίημα.

Τχ. 10 (1902), σ. 156

Το άρθρο εντάσσεται στη μόνιμη στήλη Εκλείψασαι φυσιογνωμίαι. Στο κείμενο παρατίθεται εικόνα.

Έτος Α (1905), σ. 349-350

Βιογραφία του Αθανάσιου Καπουράλη, Μητροπολίτη Σάμου.