Άρθρα

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Nouvelles (Νουβέλες). H Σωφρονιάδου υπογράφει ως Dieudonée.

Έτος Α, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ. 14-15

Η Lina d'Erville είναι στα δεκαεννέα της χρόνια παντρεμένη με τον Albert. Είναι ένας γάμος συμφέροντος, εδικά από την πλευρά του Αlbert. Ο Albert, τραπεζίτης στο επάγγελμα, είναι ένας άνθρωπος ωφελιμιστής, φιλοχρήματος και συναισθηματικά ανεπαρκής απέναντι στη σύζυγό του. Η Lina, μετά από έναν περίπατό της, επιστρέφει στο σπίτι της. Εκεί λέει στο σύζυγό της, Albert, ότι συνάντησε τυχαία τον κ. Alain Hernald ο οποίος και της είπε ότι o Albert τον έχει καλέσει για βραδινό στο σπίτι τους. H Lina ζητάει από τον Αlbert να μην ανοίγεται ιδιαίτερα στον Alain Hernald, καθώς υποψιάζεται ότι είναι ερωτευμένος μαζί της και πως η παρουσία του της φέρνει εκνευρισμό. Ο Αlbert, μιλώντας της απαξιωτικά της λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην την εκνευρίζει και πως ποτέ ο Alain δεν θα θυσίαζε τον φίλο του για τις ιδιοτροπίες της. Η Lina εκνευρισμένη φεύγει και πάλι από το σπίτι. Όμως ο Albert γνώριζε την πραγματικότητα. Η Lina είχε παράνομο δεσμό με τον Alain, όμως έκανε ότι δεν γνώριζε τίποτε, γιατί ήθελε να διατηρήσει τα συμφέροντά του. Ένας άλλος ηλικιωμένος κύριος που φλέρταρε τη Lina και γνώριζε αυτόν τον παράνομο δεσμό της, από εκδίκηση για την απόρριψή της, έστειλε γράμμα στο σύζυγο της Lina, όπου του ''αποκάλυπτε'' την παράνομη σχέση της Lina. Απόλυτα ψύχραιμος ο Albert της δίνει το γράμμα. Η απαθής αντίδραση του Albert τη σόκαρε πολύ περισσότερο από την ίδια την αποκάλυψη. Η ίδια παραδέχτηκε με θάρρος τον παράνομο δεσμό της και ο Albert απλώς της συνέστησε να παίρνει τις προφυλάξεις της για να μην εκτίθεται στον κόσμο. Κυριευμένη από θυμό η Lina, αφού φεύγει από το δωμάτιο ο Albert, αρχίζει να μαζεύει τα ρούχα της και στέλνει την πιστή καμαριέρα της να μεταφέρει ένα γραπτό μήνυμα στον Alain. Σε αυτό το μήνυμα του ζητάει να περάσει από το σπίτι επειγόντως για ένα θέμα που τον αφορά. Η πιστή της υπηρέτρια της υπόσχεται απόλυτη διακριτικότητα και εχεμύθεια. Την επομένη ολόκληρη η αριστοκρατική κοινότητα του Πέραν συγκλονίστηκε από μία απίστευτη είδηση. Η όμορφη κυρία d' Erenville είχε δραπετεύσει με τον εραστή της, τον κύριο Alain Hernald.

Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Poésies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Marius".

Έτος Α, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ. 15-16

Ερωτικό ποίημα.

Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Souvenirs et Impressions (Αναμνήσεις και Εντυπώσεις).

Έτος Α, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ. 16-17

Ο Baudin περιγράφει τις ομορφιές της Τραπεζούντας, μίας πανέμορφης, όπως αναφέρει πόλης, που συνδυάζει το Ευρωπαϊκό με το Ασιατικό στοιχείο και όπου οι φιλόξενοι και ιδιαίτερα κοινωνικοί κάτοικοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, συνυπάρχουν αρμονικά.

Το παρόν ανήκει στη στήλη Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ. 17

Ρήσεις για τη ζωή, την ευγένεια, την ομορφιά και τη γυναίκα.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Linres et Revues (Βιβλία και Περιοδικά).

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 19-20

Η Θεοδοσία συστήνει για τις μητέρες με μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, δύο περιοδικά που απευθύνονται σε παιδιά, το L'Echo de France και το Panorama des Siècles. Όπως λέει, τα περιοδικά αυτά απευθύνονται σε κυρίες που ενδιαφέρονται να έρθουν τα παιδιά τους σε επαφή με αναγνώσματα διδακτικά και ηθικά.

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 19

Ευχαριστήριο του ζεύγους Ali Mouzaffer και Théodossia προς τους συναδέλφους τους για την γενναιόδωρη υποδοχή της οποίας έτυχε ο γάμος τους.

Το παρόν παρουσιάζεται σε δύο συνέχειες στο πλαίσιο της στήλης Causerie Scientifique (Συζήτηση Επιστημονική). Κάτω από το άρθρο υπάρχει σημείωση ότι θα ακολουθήσει συνέχειά του σε επόμενο τεύχος. Υπογράφεται από το αρχικό Μ.

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 2, τχ. 14 (23 Ιουλίου 1898), σ. 26-27

Στο άρθρο παρουσιάζεται η σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ ψυχής και σώματος. Υποστηρίζεται από τον συντάκτη ότι υπάρχει αιτιακή σχέση και σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ της ψυχικής διάθεσης και των οργανικών/φυσιολογικών χαρακτηριστικών ή συμπτωμάτων που παρουσιάζει το άτομο.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Poésies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Marius".

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 20

Ρομαντικό ποίημα.

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 20

Περιγράφεται πώς, σύμφωνα με τα έθιμα, μία Ελληνίδα νεαρή κοπέλα σε ηλικία γάμου, μπορεί να "δει'' με τη βοήθεια οιωνών και σημαδιών, το πρόσωπο του μέλλοντα συζύγου της.

Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Nouvelles (Νουβέλες) και παρουσιάζεται σε δύο συνέχειες. Στο τχ. 14 υπάρχει υποσημείωση ότι το διήγημα "Συνεχίζεται". Ωστόσο μέχρι και το τχ. 16 δεν υπάρχει συνέχεια του διηγήματος αυτού. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει "υπογραφή" του διηγηματογράφου. Παρόλα αυτά, η στήλη αυτή είναι η στήλη όπου η Σωφρονιάδου παρουσιάζει τα διηγήματά της από το πρώτο διαθέσιμο τεύχος του Maarifet. Για το λόγο αυτό μπορούμε να εικάσουμε ότι και το διήγημα αυτό ανήκει στη Dieudonée (Σωφρονιάδου).

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 21-22, τχ. 14 (Πέμπτη 23 Ιουλίου 1898), σ. 27-28

Περιγράφεται, υπό μορφή διηγήματος, η "αληθινή ιστορία" μίας εικοσιτετράχρονης κοπέλας, της Feda. Η Feda, η οποία είχε έναν χαρακτήρα αρκετά αντισυμβατικό, μισούσε την υποκριτική συστολή της εποχής και σε όλα τα συναισθήματα δεχόταν μόνο το "όλα ή τίποτα". Αμφισβητίας και σκεπτικίστρια, όχι ιδιαίτερα όμορφη, αλλά με ένα ιδιαίτερα καλλιεργημένο πνεύμα που εντυπωσίαζε, επέμενε ότι θα παντρευόταν μόνο με έναν άνδρα που εκείνη θα ερωτευόταν σφόδρα. Η ίδια είχε χάσει δύο χρόνια πριν τη μητέρα της και τώρα ζούσε με μία θεία της, η οποία είχε έρθει από τη Ρουμανία για ζητήματα κληρονομιάς. Μέσω της θείας της γνώρισε τον κύριο Dacla, έναν άνθρωπο που εντυπωσιάστηκε αμέσως από την ελεύθερη προσωπικότητά της, το πνεύμα της και το λόγο της, ξεχωρίζοντάς την από τις υπόλοιπες κοσμικές κυρίες και δεσποινίδες του κοινωνικού του κύκλου. Σε ένα σαλόνι μουσικής στο ξενοδοχείο Imperial, όπου οι καλεσμένοι συζητούσαν υπό τους ήχους του πιάνου μίας εξαιρετικής πιανίστριας, o Dacla ένιωθε τα συναισθήματά του για την Feda να τον κυριεύουν. Καθώς συζητούσε με την Feda, μπήκε στην αίθουσα ένας τριαντάχρονος γοητευτικός άνδρας, ο Paul Allieri, που ήδη είχε γνωρίσει τη Feda παλιότερα. Ο Allieri ένιωσε έντονη ζήλια όταν είδε τη Feda να συζητάει χαμηλόφωνα με τον Decla. Την πλησίασε και έπειτα από ένα λεκτικό παιχνίδι τη φλέρταρε και της δήλωνε ότι δεν μπορούσε μακριά της. Όταν κάποια στιγμή της έπεσε η βεντάλια και ο Allieri τη μάζεψε, πριν της τη δώσει την ακούμπησε απαλά στα χείλη του. Ο Decla έχοντας καταλάβει τις προθέσεις του Allieri και εξοργισμένος από τον τρόπο που τη φλέρταρε, βγήκε στην αυλή βυθισμένος στις σκέψεις του. Μετά από κάποια ώρα, η Feda βγήκε και εκείνη έξω για να πάρει αέρα. Πλησίασε τον Decla, λέγοντάς του ότι φαίνεται λυπημένος. Εκείνος της απάντησε ότι είναι απλώς σκεπτικός. Εκείνη του ζήτησε να της εμπιστευθεί τους καημούς του, με ένα ύφος πόνου και χλευασμού ταυτόχρονα.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 23

Αποφθέγματα και γνωμικά για τις γυναίκες και τη ζωή.

Ακολουθεί υποσημείωση ότι το παρόν συνεχίζεται σε επόμενο τεύχος, ωστόσο η συνέχειά του δεν μας είναι διαθέσιμη. Στο τέλος του άρθρου σημειώνεται ότι η μετάφραση από τα τουρκικά έχει γίνει από τη Θεοδοσία.

Έτος Α, τχ. 14 (23 Ιουλίου 1898), σ. 25-26

Απόσπασμα από την Ιρανική Μυθολογία όπου σκιαγραφείται το μεγαλείο του Feridoun ως κυρίαρχου εκπροσώπου του Θεού στη γη.

Ανήκει στη μόνιμη στήλη Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 14 (23 Ιουλίου 1898), σ. 28

Αποφθέγματα για τη ζωή και τις γυναίκες, τη σύνεση, τη στοργή και την αυτοπεποίθηση.

Ανήκει στη μόνιμη στήλη Poesies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Marius".

Έτος Α, τχ. 14 (23 Ιουλίου 1898), σ. 29

Ποίημα που αναφέρεται στη γεμάτη ταλαιπωρίες ζωή, αλλά και στις σκέψεις και στα συναισθήματα ενός ρακένδυτου άνδρα που κυκλοφορεί χωρίς προορισμό στους δρόμους της πόλης μέχρι που επέρχεται ο θάνατός του.

Υπογράφεται από τη Théodosssia.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 31-32

H Θεοδοσία, με αφορμή την εικοστή δεύτερη επέτειο από την άνοδο στο θρόνο του Abdulhamid πλέκει το εγκώμιο του Σουλτάνου και απαριθμεί μία σειρά από τομές που έκανε ο ίδιος, από την εξάπλωση της ιδιωτικής και δημόσιας εκπαίδευσης μέχρι την κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών και νοσοκομείων. Στο τέλος κλείνει το άρθρο της ευχόμενη ο Θεός να είναι στο πλάι του Σουλτάνου, ώστε να έχει τη δύναμη να τους κυβερνά για πολλά χρόνια ακόμη, για το καλό, τη δόξα και την ευτυχία όλων.

Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Un ami de Turquie".

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 32

O συντάκτης του άρθρου εξυμνεί τις ομορφιές της Τουρκίας. Επαινεί τον υπέροχο ήλιο της αλλά και το φυσικό της πλούτο, τους ανεξάντλητους θησαυρούς μεταλλευμάτων και ορυκτών που βρίσκονται στο υπέδαφός της αλλά και την απαράμιλλη φιλοξενία των κατοίκων, όπως αυτή υπαγορεύεται από το Κοράνι.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Souvenirs et Impressions (Αναμνήσεις και Εντυπώσεις). Υπογράφεται από τα αρχικά Ρ. Β.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 33-34

Ο συντάκτης περιγράφει τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του στη Σμύρνη. Για τον ίδιο η Σμύρνη κερδίζει τις εντυπώσεις από μακριά, όμως όταν τη δει κανείς από μέσα βλέπει πόσο φτωχή είναι, ενώ κακή εντύπωση κάνουν οι στενάχωροι δρόμοι της και τα κακοφτιαγμένα, ξύλινα ως επί το πλείστον, σπίτια της. Εκτός από τα ερείπια ενός παλιού κάστρου, εκτός από τα πέντε τζαμιά της, τις δύο καθολικές εκκλησίες και τους δύο Ελληνικούς και Αρμένικους ναούς, τις συναγωγές και τα μοναστήρια, η Σμύρνη δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο σε επίπεδο μνημείων στον επισκέπτη, παρά μόνο τη "Γέφυρα με τα Καραβάνια" και τα παζάρια. Από την άλλη, και η περιοχή που φιλοξενεί τα παζάρια, εκτός από μία παλιά ξυλόγλυπτη πύλη, δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο οι αντίστοιχες της Κωνσταντινούπολης. Και παρά το ότι στην πόλη υπάρχει έντονη εμπορική κίνηση και ζουν εκεί πολλοί Ευρωπαίοι, η Σμύρνη δεν είναι αρκετά πλούσια για να χωρίσει κανείς τα παζάρια σε ξεχωριστές ζώνες. Το αποτέλεσμα είναι ότι επικρατεί μία πλήρης αταξία με τους εμπόρους και τα εμπορεύματα να στοιβάζονται σε σκοτεινές γωνίες και να είναι συνεχώς εκτεθειμένοι σε όλες τις διαθέσεις του καιρού. Όπως και στην Κωνσταντινούπολη εκεί συναντά κανείς Τούρκους, Έλληνες, Αρμένιους, Πέρσες, Εβραίους, Αιγυπτίους, Σύριους, Κούρδους κτλ. ακούει πολλές και διαφορετικές γλώσσες να μιλιούνται, και βλέπει πολλά και διαφορετικά είδη ντυσίματος στους δρόμους. Όταν ο καιρός ανοίγει, γύρω στις 6 η ώρα κατά τη Δύση του ήλιου, η προκυμαία γεμίζει από τραπέζια. Οι ναργιλέδες και οι πίπες κάνουν την εμφάνισή τους και οι θαμώνες, κάθε εθνότητας, κουβεντιάζουν και βυθίζονται σε μία γλυκιά σχόλη. Η ζωή στη Σμύρνη είναι ευχάριστη και εύκολη ενώ και οι ξένοι απολαμβάνουν τη φιλοξενία των ντόπιων, όπως και σε κάθε άλλη πόλη της Ανατολής.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 33

O συντάκτης του άρθρου επαινεί την πρόοδο που έχουν παρουσιάσει οι Τούρκοι στο επίπεδο του πολιτισμού. Μάλιστα αναγνωρίζει πως και ο ίδιος είχε μέχρι πρόσφατα άγνοια της πνευματικής προόδου που έχουν σημειώσει οι Μουσουλμάνες γυναίκες. Όμως, μία πρόσφατη εμπειρία του στο Αυτοκρατορικό Μουσείο ανέδειξε το αντίθετο. Μία ηλικιωμένη κυρία συνόδευε μία ομάδα νέων κοριτσιών σε επίσκεψή τους στο μουσείο, όπου με τη βοήθεια του καταλόγου του μουσείου τους εξηγούσε και τους έδινε πληροφορίες για τα εκθέματα. Στη συνέχεια, ο συντάκτης υπογραμμίζει τη συνεισφορά των γυναικών στον πολιτισμό, καθώς έμαθε πρόσφατα ότι, μερικά χρόνια πριν, κάποιες γυναίκες μουσουλμάνες συνέβαλαν στο να εμπλουτιστεί η εθνική συλλογή, κάνοντας πολύτιμες δωρεές. Εξίσου έντονο παρατηρεί ότι είναι και το ενδιαφέρον των νέων αγοριών που έρχονται στο μουσείο. Ο συντάκτης θεωρεί όλα αυτά σαφή δείγματα της προόδου και του πολιτισμού για τα οποία θα πρέπει κανείς να αισθάνεται περήφανος και ευτυχής.

Παρουσιάζεται σε δύο συνέχειες. Μετά το τέλος της δεύτερης συνέχειας υπάρχει η σημείωση À suivre (Συνεχίζεται). Ωστόσο το τεύχος 16 είναι το τελευταίο διαθέσιμο τεύχος του Maarifet. Υπογράφεται από τα αρχικά Ρ. Β.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 34-35, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 39-40

O συντάκτης του άρθρου, P.B, λέει ότι κανένα πλάσμα στον κόσμο δεν μπορεί να ασκήσει στον άνδρα την επιρροή που μπορεί να του ασκήσει μία γυναίκα. Το γυναικείο φύλο συγκεντρώνει μαζί τη γοητεία του πνεύματος και τη γοητεία του σώματος και τις συνδυάζει με αρετές που είναι απαραίτητες για μία ευχάριστη κοινωνική συναναστροφή, όπως η γλυκύτητα του χαρακτήρα, η σύνεση, η λογική, η καθαρότητα των ηθών, η λεπτότητα των συναισθημάτων, η οξύτητα του πνεύματος, η χάρη, το μεγαλείο της ψυχής και η κομψότητα στους τρόπους. Τα λόγια μίας γυναίκας ή ένα κοίταγμά της είναι αρκετό για να διαπεράσει έναν άνδρα. Όταν θέλει να τον πείσει για κάτι, μιλά με τόνο απλό και λογικό. Σε αυτήν την περίπτωση μοιάζει αφελής. Όταν θέλει να μπερδέψει τον άνδρα, μιλά με ευφυολογήματα και αστεϊσμούς. Και τότε γίνεται αξιαγάπητη. Η κάθε περίσταση διαμορφώνει το ύφος που πρέπει να έχει, και μπορεί ανάλογα να γίνει ενεργητική, ζωηρή, συνετή ή ευπρεπής. Η λεπτότητα των τρόπων μίας γυναίκας μαλακώνει τη διάθεση και την καρδιά ενός άνδρα και τον κάνει περιποιητικό, γλυκομίλητο και απλό. Ο άνδρας αντλεί από τη γυναίκα την ορθότητα του ήθους, την αξιοπρέπεια στο λόγο, το ευχάριστο των τρόπων και την επιλεκτικότητα στις λέξεις που θα χρησιμοποιήσει. Μία γυναίκα δεν διορθώνει τον άνδρα, αλλά μπορεί να τον πείσει για κάτι. Και αν το παράδειγμα μίας γυναίκας δεν κατορθώσει να κάνει καλύτερο έναν άνδρα, τουλάχιστον τον εξαναγκάζει να δει αυτό που μπορεί να γίνει. Ο αυταρχικός ή αγενής τόνος απέναντι σε μία γυναίκα είναι τόσο καταδικαστέος όσο και οι προσβλητικές οικειότητες. Η συναναστροφή με τις γυναίκες μαθαίνει στους άνδρες να είναι κοινωνικοί και τα κυριότερα καθήκοντα είναι αυτά που απορρέουν από την κοινωνική ζωή. Ένας άνδρας δεν μπορεί να βρει πιο κατάλληλο μέντορα από τη γυναίκα για να τον διαμορφώσει και να γεμίσει την ψυχή του με όλες τις ωραίες αρετές. Η συναναστροφή με τις γυναίκες οδηγεί στην πραγματική αρετή, ενώ δεν πρέπει κανείς να αγνοεί το ταλέντο που έχουν στο να γίνονται αξιαγάπητες, αλλά και το πώς η συναναστροφή με μία γυναίκα συμβάλλει ιδιαίτερα στην ατομική πρόοδο του άνδρα. Το γυναικείο φύλο έχει πολλά να διδάξει στον άνδρα και ο άνδρας δέχεται με χαρά τα όσα έχει να μάθει από τη γυναίκα. Η γυναίκα είναι για τον άνδρα ό,τι είναι ο ήλιος για τα λουλούδια. Ένας άνδρας που έχει συναναστραφεί με γυναίκες ενάρετες έχει μεγάλη διαφορά από έναν άνδρα που έχει συναναστραφεί με γυναίκες που περιφρονούν την αρετή και στη ζωή τους κυριαρχεί η ελευθεριότητα. Επομένως, ένας άνδρας θα πρέπει να επιζητά τη συντροφιά ενάρετων γυναικών. Παρ' όλα αυτά, πολλοί άνδρες περιφρονούν τις γυναίκες και αγνοούν την αξία τους. Αν και υπάρχουν γυναίκες μη ενάρετες, πολλοί άνδρες βάζουν όλες τις γυναίκες στην ίδια κατηγορία. Αν συμφωνούμε, λέει ο P. B, ότι οι γυναίκες έχουν περισσότερη λεπτότητα, περισσότερη χάρη στο ύφος τους και περισσότερη κομψότητα στη σκέψη, τότε πρέπει να μάθουμε να μιλάμε, να γράφουμε και να σκεφτόμαστε όπως εκείνες. Αν θέλουμε να φτάσουμε εκεί που είναι αυτές θα πρέπει να τις συναντάμε συχνά, να τις περιβάλλουμε με φροντίδα, και να διαβάζουμε με περίσκεψη τα γεμάτα ζωντάνια, πνευματώδη έργα τους. Αυτός που αποζητά την αρετή, θα τη βρει εκεί από όπου πηγάζει, δηλαδή στην ψυχή μίας γυναίκας. Αν παρατηρήσει κανείς, λέει ο P. B, το λόγο των φιλοσόφων, αυτών των μισανθρώπων που ποτέ δεν απόλαυσαν τη συντροφιά μίας γυναίκας, θα διαπιστώσει ότι το ήθος τους και ο τρόπος που μιλούν είναι τραχύς, οι τρόποι τους είναι χοντροκομμένοι, και οι ίδιοι είναι πάντα κατσουφιασμένοι, θλιμμένοι και ανήσυχοι. Αν συναναστρέφονταν με γυναίκες όλα αυτά θα ήταν διαφορετικά. Ο συγγραφέας, στη συνέχεια, αναφέρει μία σειρά από φιλοσόφους, τον Δημόκριτο, τον Ζήνωνα, τον Θεμιστοκλή, τον Κικέρωνα για να στηρίξει το επιχείρημά του. Και προσθέτει ο ίδιος πως αν η καρδιά του είναι στολισμένη με κάποιες αρετές, αν διαθέτει ο ίδιος κάποια αξία, αυτό το οφείλει ξεκάθαρα στις γυναίκες. Γι' αυτό κάθε άνδρας θα πρέπει να βλέπει τη γυναίκα ως την Θεά Αθηνά με την όψη του μέντορα του νεαρού Τηλέμαχου που έρχεται να τον διδάξει.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Poésies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 34

Ερωτικό ποίημα.

Υπογράφεται από το αρχικό Χ.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 35-36

Στο άρθρο αυτό περιγράφεται η ιστορία του Bottineau, ενός ανθρώπου που επινόησε μία ειδική οπτική συσκευή για τον εντοπισμό των πλοίων σε μακρινή απόσταση.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 35

Αποφθέγματα για το γάμο, τη ζωή και τη γυναίκα.

Υπογράφεται από τη "Dieudonée".

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 36

Η Φίρκα, η πιο όμορφη γυναίκα στο σύμπαν αργοπέθαινε. Ο Θεός βλέποντας τη δυστυχία της στη γη θέλησε να την πάρει κοντά του. Τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει το Ηouri που επρόκειτο να εκτελέσει την εντολή του Θεού, ούτε τα δάκρυα των γονιών της ούτε οι ικεσίες του άνδρα της. Η Φίρκα επρόκειτο να ζήσει κοντά στους αγγέλους. Την ώρα που το Ηouri έπαιρνε στα χέρια του την Φίρκα, ο Edy, o μικρός και μοναδικός γιος της Φίρκα υψώνει το βλέμμα του προς τον Δημιουργό και του λέει: Θεέ μου, έχετε στον ουρανό και άλλους υπηρέτες σαν τη μητέρα μου, αλλά εγώ δεν έχω παρά μόνο αυτήν, μην μου την πάρετε, μη μας χωρίσετε, αφού με το δικό σας θέλημα εγώ γεννήθηκα παιδί της. Ο Θεός συγκινήθηκε. Και σκέφτηκε ότι είναι καλύτερα να υποφέρει μία ψυχή παρά να αφήσει ένα παιδί ορφανό. Έτσι άφησε το Ηοuri να γυρίσει μόνο του πίσω, εκεί που κατοικούν οι άγγελοι.

Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Une Excentrique".

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 37-38

Περιγράφονται σε τρία μικρά ξεχωριστά αποσπάσματα συναισθήματα που δημιουργεί στους τρεις διαφορετικούς ήρωες το ερωτικό συναίσθημα όταν αυτό βρίσκεται σε συνομιλία με τη φύση. Για τον πρώτο ήρωα η ζωή είναι ανάλαφρη, για τη δεύτερη ηρωίδα η ζωή είναι βαριά και για τον τελευταίο η ζωή είναι ευτυχία.

Υπογράφεται από τη Dieudonée.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 37

Το άρθρο πραγματεύεται την ιδιαίτερη γραφή των Αράβων και την αραβική τέχνη. H Dieudonée στο τέλος διαπιστώνει με λύπη το πώς η υπέροχη αραβική τέχνη, που είναι παρούσα σε πολλά μνημεία της πόλης, έχει σε μεγάλο βαθμό υποστεί αλλοίωση υπό το πρόσχημα μιας αλλαγής προς το πιο μοντέρνο. Παρ' όλα αυτά, τον θαυμασμό εξακολουθεί να προκαλεί το μεγαλείο των προγόνων που έφτιαξαν αυτά τα αριστουργήματα της αρχιτεκτονικής.

Ακολουθεί υποσημείωση ότι ακριβής μετάφραση του αποσπάσματος, από τον Κhalil Zia Bey, βρίσκεται στο τουρκόφωνο τμήμα του τεύχους.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 38

Στο απόσπασμα εξυμνείται με έντονο λυρισμό η ομορφιά της Μισελίν, από τα μάτια της και τα ξανθά μαλλιά της, μέχρι το ονειροπόλο βλέμμα της και το ασυνήθιστο πνεύμα της.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Nouvelles (Μυθιστορήματα). Μετά το τέλος του αποσπάσματος ακολουθεί η σημείωση A suivre (Συνεχίζεται). Παρόλα αυτά, το τεύχος 16 είναι το τελευταίο διαθέσιμο τεύχος του Maarifet, επομένως δεν είναι δυνατή μία αντιστοίχηση του διηγήματος με κάποιον συγκεκριμένο συγγραφέα. Ωστόσο, από το πρώτο τεύχος η στήλη αυτή έχει ταυτιστεί με τα διηγήματα της Σωφρονιάδου. Εικάζουμε, επομένως, ότι και αυτό το διήγημα είναι δικό της.

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 41

O Georges de Sommiere, ένας πλούσιος γοητευτικός άνδρας τριάντα χρονών αναχωρεί από το Παρίσι με σκοπό να βρεθεί με την Florence, την πανέμορφη σύντροφό του με την οποία είχε αναπτύξει δεσμό εδώ και πέντε χρόνια. Σταματώντας στη Νίκαια και πριν συναντηθεί με την Florence, αποφασίζει να ζήσει κάποιες μέρες εργένικες απολαμβάνοντας την ανεξαρτησία του. Τα συναισθήματά του για τη Florence ήταν περίεργα. Η σχέση στην αρχή ήταν πολύ έντονη, όμως με το πέρασμα του χρόνου το πάθος από τη δική του πλευρά άρχισε να αμβλύνεται, χωρίς να σημαίνει ότι δεν τον παρέσυρε ξανά και ξανά κάθε φορά που την έβλεπε από κοντά. Στη Νίκαια κάποιοι φίλοι τον κάλεσαν σε ένα garden-party που διοργάνωνε ένας Αμερικανός σε μία από τις βίλες του. Εκεί ο Georges εντυπωσιάζεται από μία κοπέλα με μία ομορφιά σχεδόν ποιητική.

Ανυπόγραφο

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 42

Στο κείμενο αυτό ο συντάκτης περιγράφει τον οικοδομικό οργασμό που επικρατεί σε μεγάλες πόλεις της Αμερικής, όπως το Chicago, όπου έχει ξεκινήσει η ανοικοδόμηση τεράστιων ουρανοξυστών. Για την κατασκευή τους δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ανθεκτικότητα των υλικών ενώ η διακόσμηση ενισχύεται με την τοποθέτηση μαρμάρων και μωσαϊκών. Η ταχύτητα με την οποία ανεγείρονται οι ουρανοξύστες είναι για τον συντάκτη κάτι ασύλληπτο, καθώς μέσα σε δύο ή τρεις μήνες βλέπει κανείς στη θέση ενός σπιτιού παλαιού τύπου να οικοδομείται ένα business building δεκαπέντε ή είκοσι ορόφων. Ιδιαίτερη είναι και η συνεισφορά των μηχανικών και των ηλεκτρολόγων που αναλαμβάνουν την εγκατάσταση ανελκυστήρων με τη χρήση πολλών εκατοντάδων χιλιομέτρων καλωδίου.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Modèle de Traduction (Υπόδειγμα Μετάφρασης). Υπογράφει η Theodossia.

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 43-44

Άμετρο ποίημα όπου εξυμνούνται τα μάτια και το βλέμμα του αγαπημένου της συγγραφέως στις διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις. Στη φαντασμαγορία συναισθημάτων που περιγράφονται περίοπτη θέση έχουν ο Θεός, τα Peris και τα Houris.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Poesies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το αρχικό Μ.

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 43

Ερωτικό ποίημα.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 43

Αποφθέγματα για τον έρωτα και τη γυναίκα.

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 44

Στο κείμενο αυτό ο/η συγγραφέας γράφει για την "αποκρουστική" ταχύτητα και βιασύνη η οποία χαρακτηρίζει τη ζωή μας. Πολλά βάσανα και πόνοι προκύπτουν στο μονοπάτι της ζωής και παρόλο που υπάρχουν πράγματα στο δρόμο που θα θέλαμε να σταματήσουμε για να απολαύσουμε, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να περπατάμε βιαστικά, μέχρι που με το πέρασμα των χρόνων, όλα τα όμορφα πράγματα που έχουμε χάσει έχουν αρχίσει να σβήνονται. Κάπου εκεί εμφανίζεται η σκιά του θανάτου, αρχίζουμε να πλησιάζουμε το μοιραίο κενό και στο επόμενο βήμα το κεφάλι γέρνει και τα μάτια κλείνουν οριστικά.

Έτος Α, τχ. 27 (20 Ιανουαρίου 1900), σ. 219

Άρθρο που αναφέρεται στα πλεονεκτήματα της φυτοφαγικής διατροφής.

Το άρθρο υπογράφεται από τη "Διευθύντρια του περιοδικού".

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 1

Η εκδότρια και ιδιοκτήτρια του Maarifet σε αυτό το άρθρο ευχαριστεί το αναγνωστικό κοινό για την ανταπόκρισή του έναντι του περιοδικού. Προς αναγνώριση και ανταπόδοση αυτού η Θεοδοσία σημειώνει μία σειρά από αλλαγές, που πρόκειται εφεξής να επέλθουν στο περιοδικό με έμφαση, όπως σημειώνει η ίδια,στο τουρκόφωνο μέρος. Όπως λέει, αυτό πρόκειται να διανθιστεί με σημαντικά φιλολογικά και λογοτεχνικά πονήματα της Οθωμανικής Λογοτεχνίας, ενώ το γαλλόφωνο μέρος θα φιλοξενεί εφεξής τη Σαπφώ του Daudet σε συνέχειες. Τέλος γίνεται μία απαρίθμηση των στηλών (και των αντίστοιχων περιεχομένων τους) που θα φιλοξενούνται στα τεύχη του περιοδικού.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Poesies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 3

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Poesies (Ποίησεις).

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 3

Ερωτικό ποίημα.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Poésies (Ποιήσεις) και υπογράφεται από τον Hubert.

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 3

Ερωτικό ποίημα.

Το παρόν παρουσιάζεται σε συνέχειες στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Souvenirs et Impressions (Αναμνήσεις και Εντυπώσεις). Παρουσιάζεται σε δύο συνέχειες.

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 4-5, τχ. 5 (14 Απριλίου 1898), σ. 4-5

Ο V. Sardou, Γάλλος δραματουργός, περιγράφει τις στιγμές που βίωσε, μέχρι την στιγμή που του απονεμήθηκε ο τίτλος του Ιππότη από τον Αυτοκράτορα.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Pages de Mon Journal (Σελίδες από το Ημερολόγιό μου). Το περιεχόμενο του κειμένου που κάθε φορά παρατίθεται είναι διαφορετικό από τεύχος σε τεύχος, παρουσιάζονται, δηλαδή, κάθε φορά αυτοτελείς διηγήσεις.

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 4

Σελίδες από ένα ημερολόγιο, όπου περιγράφονται οι σκέψεις και το αίσθημα πικρίας αλλά και νοσταλγίας ενός άνδρα για μια χαμένη νεανική αγάπη που τον πρόδωσε.

Παρουσιάζονται ρήσεις και αποφθέγματα στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφονται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 5

Παρουσιάζεται μία σειρά από ρήσεις και αποφθέγματα για τη ζωή, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη γυναίκα και την αγάπη.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Carnet Mondaine, Elégances (Το Σημειωματάριο της Κοσμικής Ζωής, Κομψότητες). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Pomponette".

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 6

Η Pomponette, γράφει για το νέο χόμπι του δικυκλισμού, που, όπως λέει, έχει κάνει έντονη την εμφάνισή του στους δρόμους της πόλης. Τα σχόλιά της αφορούν κυρίως τον ενδυματολογικό κώδικα των ποδηλατριών, πολλές από τις οποίες υιοθετούν το ντύσιμο των Παριζιάνων ποδηλατριών. Γνώμη της είναι ότι, όποια αμφίεση και να επιλέξει μία ποδηλάτις, αυτή θα πρέπει πάνω από όλα να είναι άνετη και ευπρεπής.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Petit Courrier (Μικρή Αλληλογραφία). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Faisy".

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 6

H Faisy σε αυτή τη μόνιμη στήλη δίνει τις συμβουλές της για διάφορα θέματα απαντώντας σε σχετικές επιστολές αναγνωστών και αναγνωστριών του περιοδικού. Οι συμβουλές της αφορούν καθημερινά πρακτικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι αναγνώστες/αναγνώστριες, αλλά και τρόπους και κανόνες καλής συμπεριφοράς σε επίπεδο κοινωνικής ζωής, μέχρι και θέματα ιατρικής φύσεως για τα οποία η ίδια συστήνει συγκεκριμένους ιατρούς και θεραπευτές της Κωνσταντινούπολης.

Ως συγγραφέας του μυθιστορήματος Ilba υπογράφει η "Dieudonnée". To διήγημα παρατίθεται σε τρεiς συνέχειες.

Έτος Α, τχ. 3-1 (24 Μαρτίου 1898), σ. 2-3, τχ. 4-2 (Πέμπτη 24 Μαρτίου 1898), σ. 2-3, τχ. 6-4 (Πέμπτη 7 Απριλίου 1898), σ.2

Το μυθιστόρημα Ilba είναι μια ρομαντική ιστορία (σε συνέχειες) με πρωταγωνίστρια μια όμορφη Κινέζα, την Ilba, η οποία κατά τη διάρκεια μίας βαρκάδας σε ένα παραδεισένιο τοπίο της Κίνας εντυπωσιάζεται από την εμφάνιση ενός γοητευτικού νέου που την προσπερνά με την δική του βάρκα. Η Ilba νιώθει συγκλονισμένη από το έντονο ερωτικό συναίσθημα που βιώνει στη θέα του νεαρού και εξομολογείται τα συναισθήματά της στην πιστή της υπηρέτρια. Σε μία διαφορετική σκηνή παρουσιάζεται η Zinna, όμορφη φίλη και γειτόνισσα της Ilba η οποία μέσα στον κήπο της περιμένει τον αγαπημένο της Cherog. Λίγο καιρό αργότερα στο σπίτι της Ζίννα, οι υπηρέτες έχουν δώσει τον καλύτερο εαυτό τους για την υποδοχή της μητέρας του Cherog, Elga, η οποία και έρχεται στο σπίτι της Ζίννα, για να δώσει και επίσημα την έγκρισή της στο γάμο του γιου της με τη Ζίννα. Μετά την έγκριση του γάμου αυτού και από τον πατέρα της Ζίννα ακολουθεί μια πολυτελέστατη γιορτή για την ανακοίνωση των γάμων, όπου οι υπηρέτες δεν σταματούν να μεταφέρουν συνεχώς τα βασιλικά κοσμήματα που ο Cherog έχει στείλει ως δώρο για την αγαπημένη του. Ανάμεσα σε αυτά, βρίσκεται ένα ασημένιο κουτάκι γεμάτο από λευκά τριαντάφυλλα, όπου η Zinna βρίσκει μία φωτογραφία του Cherog. Η Ζinna δείχνει με ενθουσιασμό τη φωτογραφία του αγαπημένου της στη φίλη της Ilba. Η Ilba συνειδητοποιεί ότι πρόκειται για τον άγνωστο άνδρα που είχε ερωτευτεί. Συγκλονισμένη από όσα έμαθε και έχοντας χάσει οριστικά τον ύπνο της ψάχνει για στήριξη στην πιστή της υπηρέτρια. Η υπηρέτρια της προτείνει να παραστήσει την άρρωστη, έτσι ώστε ο Cherog, γιατρός στο επάγγελμα, να έρθει να τη δει στο σπίτι. O Cherog πράγματι την επισκέπτεται στο σπίτι, όμως όταν εκείνη του εξομολογείται τον έρωτά της για εκείνον και αυτός συνειδητοποιεί τις πραγματικές της προθέσεις, φεύγει από το σπίτι της. Στην τελευταία συνέχεια του διηγήματος παρουσιάζεται η Ιlba να λέει στον Cherog ότι θυσίασε τα πάντα για την αγάπη του. Ο Cherog δείχνει και αυτός ερωτευμένος μαζί της. Ξαφνικά ο σύζυγος της Ilba, Delffoun, εισβάλλει γεμάτος θυμό στο χώρο με στόχο να τη διεκδικήσει και πάλι. Η Ilba αναζητά καταφύγιο στην αγκαλιά του Cherog. Ο Delffoun απευθυνόμενος στην Ilba της λέει ότι ο Cherog δεν την αγάπησε πραγματικά και ότι η ίδια σε όλα της είναι μία απάτη. Ο Delffon αποκαλύπτει στο Cherog ότι η Ilba σκότωσε τη Ζίννα. Γεμάτος θυμό ο Cherog κινείται εναντίον της και ο Delffoun παγωμένος παρακολουθεί. Η Ιlba αγέρωχη και δυναμική αλλά και με ειρωνεία λέει στον Cherog πώς δεν μετανιώνει που εκδικήθηκε τη Ζίννα για χάρη αυτού που επιθυμούσε. Ο Cherog κυριευμένος από θυμό βγάζει ένα χρυσό σουγιά και τον καρφώνει στην καρδιά της. Όταν συνειδητοποιεί την πράξη του, στρέφει το ματωμένο σουγιά προς το δικό του στήθος, όμως την τελευταία στιγμή τον αποτρέπει ο Delffoun λέγοντάς του πως αυτή η γυναίκα ήταν ένα τέρας και πως πια, με το θάνατό της, έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 1

H Théodossia (Θεοδοσία), η οποία και υπογράφει το άρθρο, θίγει εδώ το ζήτημα της εκμάθησης της Τουρκικής Γλώσσας. Παρατηρεί ότι οι Οθωμανοί, ως άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τις σπουδές και την πρόοδο έχουν κάνει μία έντονη στροφή στην εκμάθηση ξένων γλωσσών με αποτέλεσμα, όμως, να έχει παραγκωνιστεί η εκμάθηση της γλώσσας της χώρας στην οποία οι Οθωμανοί έχουν γεννηθεί και ζουν. Μάλιστα, καυτηριάζει την τάση αυτή λέγοντας ότι ''προσποιούμαστε ότι είμαστε πολύγλωσσοι, χωρίς να γνωρίζουμε την ίδια τη γλώσσα μας, την οποία πρέπει να παίρνουμε ως βάση για τις σπουδές μας''. Τέλος, η Θεοδοσία κάνει μία παράκληση στον αρμόδιο Υπουργό Δημόσιας Εκπαίδευσης, του οποίου το έργο για τη διάδοση της εκπαίδευσης αναγνωρίζει, να επιβάλλει ως υποχρεωτική την εκμάθηση της Τουρκικής γλώσσας, όχι μόνο στα σχολεία, αλλά και στα οικοτροφεία που λειτουργούν στην Τουρκική επικράτεια, ανεξαρτήτως εθνικότητας.

To παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Poésies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 3

Το παρόν αποτελεί μέρος της σταθερής στήλης Modele de Traduction (Παράδειγμα Μετάφρασης), που συναντάμε και στα επόμενα τεύχη του Maarifet. Στην υποσημείωση που ακολουθεί της στήλης σημειώνεται ότι στο τουρκόφωνο τμήμα του συγκεκριμένου τεύχους βρίσκεται πιστή μετάφραση (από τα γαλλικά στα τουρκικά) του συγκεκριμένου αποσπάσματος του μυθιστορήματος του Α. Dumas. Η μετάφραση υπογραμμίζεται ότι έχει γίνει από τον Ahmed Midhat Effendi.

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 4

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της σταθερής στήλης Etudes et Analyses (Μελέτες και Αναλύσεις).

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 4

O René Doumic με αφορμή την τάση της εποχής που θέλει τους ανθρώπους των Γραμμάτων να είναι περιζήτητοι σύζυγοι, κάνει αρχικά κάποια σχόλια για την ιδιοσυγκρασία των συγγραφέων. Υποστηρίζει ότι αυτοί δε διαφέρουν σε τίποτα από τον μέσο άνδρα. Ένας συγγραφέας, είναι, όπως λέει, τις περισσότερες φορές ένας μεσοαστός που αγαπά την οικογένειά του και εργάζεται για τα παιδιά του. Μόνη διαφορά είναι το αυξημένο αίσθημα ματαιοδοξίας και επομένως η έλλειψη μετριοφροσύνης. Γι' αυτό στο πλάι του, υποστηρίζει ο Doumic, ένας συγγραφέας και γενικότερα ένας καλλιτέχνης θα πρέπει να έχει μία σύζυγο ικανή να ανακαλύπτει το ευαίσθητο εκείνο σημείο από το οποίο η ματαιοδοξία του ξεκινά να γίνεται επώδυνη και να τον βασανίζει. Η γυναίκα ενός συγγραφέα θα πρέπει να είναι αρκετά έξυπνη ώστε να βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις για να απαλύνει τις πληγές που μπορεί να του προκαλεί η ματαιοδοξία του. Θα πρέπει να υποτάσσεται ακούραστα σε εκείνον για όσο καιρό τρέφει βαθιά πίστη στο πρόσωπό του. O Doumic παρατηρεί ότι, αν αυτή η πίστη φθαρεί και η γυναίκα συνειδητοποιήσει ότι έχει δίπλα της μια μετριότητα, εκείνη παύει να είναι βασίλισσα της καρδιάς του. Το αποτέλεσμα είναι να νιώθει και ο σύζυγος ότι έχει δίπλα του μία μετριότητα και, παρότι κοινό τους μέλημα είναι η Τέχνη, μεταξύ τους γεννιέται η ζήλια, ο ανταγωνισμός και άλλες δυσάρεστες καταστάσεις. Γι' αυτό το λόγο, σημειώνει ο Doumic, αν μία γυναίκα δεν επιθυμεί σφόδρα τη συναισθηματική ανταπόδοση εκ μέρους του ανδρός, τότε είναι καλύτερα να τον αγαπάει από κάποια απόσταση ή να διατηρεί μαζί του μία απλή φιλία, η οποία και θα είναι και γι' αυτόν πολύτιμη.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της σταθερής στήλης Εchos de Péra (Ηχώς του Πέραν). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Une Keratja".

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 5

Η υπογράφουσα του άρθρου σχολιάζει κοινωνικές περιστάσεις και περιστάσεις της κοσμικής ζωής. Σε αυτές κεντρικό ρόλο έχουν το διακριτικό και γεμάτο τακτ φλερτ, αλλά και οι πνευματώδεις συνομιλίες μεταξύ δεσποινίδων και κυρίων.

Τα αποφθέγματα, που παρουσιάζονται, ανήκουν στη σταθερή, σε κάθε τεύχος, στήλη Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφονται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 5

Σκέψεις και γνωμικά που αφορούν στη γυναίκα και στην αγάπη.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Petit Courrier (Μικρή Αλληλογραφία). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Faisy".

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 5

Η Faisy στη στήλη Μικρή Αλληλογραφία αυτού του τεύχους δίνει τις συμβουλές της σε αναγνώστες/ τριες για θέματα που αφορούν στην ευπρεπή και συνεσταλμένη συμπεριφορά που πρέπει να επιδεικνύουν κυρίες και ειδικά δεσποινίδες, ενώ προτείνει και ευπρεπείς τρόπους προσέγγισης μίας γυναίκας από έναν άνδρα.