Άρθρα

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Poésies (Ποιήσεις) και υπογράφεται από τον Hubert.

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 3

Ερωτικό ποίημα.

Το ποίημα ανήκει στη σταθερή στήλη Poésies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 6-4 (7 Απριλίου 1898), σ. 3

Ερωτικό ποίημα.

Το παρόν ανήκει στη στήλη Fantaisies (Φαντασίες).

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 5

Το παρόν ανήκει στη στήλη Fantaisies (Φαντασίες).

Έτος Α, τχ. 11 (9 Ιουνίου 1898), σ. 11

Παρουσιάζεται η λύση σε γρίφους προηγούμενου τεύχους.

Εν Ιωαννίνοις.

Έτος Ε, τχ. 18 (Οκτώβριος 1903), σ. 209-210

Ανυπόγραφο

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 42

Στο κείμενο αυτό ο συντάκτης περιγράφει τον οικοδομικό οργασμό που επικρατεί σε μεγάλες πόλεις της Αμερικής, όπως το Chicago, όπου έχει ξεκινήσει η ανοικοδόμηση τεράστιων ουρανοξυστών. Για την κατασκευή τους δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ανθεκτικότητα των υλικών ενώ η διακόσμηση ενισχύεται με την τοποθέτηση μαρμάρων και μωσαϊκών. Η ταχύτητα με την οποία ανεγείρονται οι ουρανοξύστες είναι για τον συντάκτη κάτι ασύλληπτο, καθώς μέσα σε δύο ή τρεις μήνες βλέπει κανείς στη θέση ενός σπιτιού παλαιού τύπου να οικοδομείται ένα business building δεκαπέντε ή είκοσι ορόφων. Ιδιαίτερη είναι και η συνεισφορά των μηχανικών και των ηλεκτρολόγων που αναλαμβάνουν την εγκατάσταση ανελκυστήρων με τη χρήση πολλών εκατοντάδων χιλιομέτρων καλωδίου.

Υπογράφει La Directrice (Η Διευθύντρια).

Έτος Α, τχ. 6-4 (7 Απριλίου 1898), σ. 5

Aνακοινώνεται η διεξαγωγή διαγωνισμού μετάφρασης -από τα γαλλικά στα τουρκικά- αποσπάσματος από την Παναγία των Παρισίων του V. Hugo, το οποίο και ακολουθεί στην ίδια σελίδα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, ο νικητής του διαγωνισμού θα παραλαμβάνει το Maarifet δωρεάν για τους επόμενους έξι μήνες.

Το αίνιγμα παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Fantaisies (Φαντασίες).

Έτος Α, τχ. 9 (19 Μαΐου 1898), σ. 5

Μέρος της μόνιμης στήλης Fantaisies (Φαντασίες).

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 5

Παρουσιάζεται η λύση του αινίγματος που είχε δημοσιευτεί σε προηγούμενο τεύχος.

Έτος Α, τχ. 6 (21 Απριλίου 1898), σ. 6

Εκφράζονται τα συγχαρητήρια της Διεύθυνσης του περιοδικού για την ''εξαιρετική μετάφραση'' του αποσπάσματος της Παναγίας των Παρισίων από τα Γαλλικά στα Τουρκικά του αναγνώστη Sadreddin Bey.

Έτος Α, τχ. 7 (2 Μαΐου 1898), σ. 7

Έκφραση συγχαρητηρίων στον Hakki Effendi για την επιτυχή μετάφραση στα τουρκικά της "Νύχτας" του Camille Flammarion, στο πλαίσιο του Διαγωνισμού Μετάφρασης.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της σταθερής στήλης Etudes et Analyses (Μελέτες και Αναλύσεις).

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 4

O René Doumic με αφορμή την τάση της εποχής που θέλει τους ανθρώπους των Γραμμάτων να είναι περιζήτητοι σύζυγοι, κάνει αρχικά κάποια σχόλια για την ιδιοσυγκρασία των συγγραφέων. Υποστηρίζει ότι αυτοί δε διαφέρουν σε τίποτα από τον μέσο άνδρα. Ένας συγγραφέας, είναι, όπως λέει, τις περισσότερες φορές ένας μεσοαστός που αγαπά την οικογένειά του και εργάζεται για τα παιδιά του. Μόνη διαφορά είναι το αυξημένο αίσθημα ματαιοδοξίας και επομένως η έλλειψη μετριοφροσύνης. Γι' αυτό στο πλάι του, υποστηρίζει ο Doumic, ένας συγγραφέας και γενικότερα ένας καλλιτέχνης θα πρέπει να έχει μία σύζυγο ικανή να ανακαλύπτει το ευαίσθητο εκείνο σημείο από το οποίο η ματαιοδοξία του ξεκινά να γίνεται επώδυνη και να τον βασανίζει. Η γυναίκα ενός συγγραφέα θα πρέπει να είναι αρκετά έξυπνη ώστε να βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις για να απαλύνει τις πληγές που μπορεί να του προκαλεί η ματαιοδοξία του. Θα πρέπει να υποτάσσεται ακούραστα σε εκείνον για όσο καιρό τρέφει βαθιά πίστη στο πρόσωπό του. O Doumic παρατηρεί ότι, αν αυτή η πίστη φθαρεί και η γυναίκα συνειδητοποιήσει ότι έχει δίπλα της μια μετριότητα, εκείνη παύει να είναι βασίλισσα της καρδιάς του. Το αποτέλεσμα είναι να νιώθει και ο σύζυγος ότι έχει δίπλα του μία μετριότητα και, παρότι κοινό τους μέλημα είναι η Τέχνη, μεταξύ τους γεννιέται η ζήλια, ο ανταγωνισμός και άλλες δυσάρεστες καταστάσεις. Γι' αυτό το λόγο, σημειώνει ο Doumic, αν μία γυναίκα δεν επιθυμεί σφόδρα τη συναισθηματική ανταπόδοση εκ μέρους του ανδρός, τότε είναι καλύτερα να τον αγαπάει από κάποια απόσταση ή να διατηρεί μαζί του μία απλή φιλία, η οποία και θα είναι και γι' αυτόν πολύτιμη.

Τo απόσπασμα παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Διαγωνισμός Μετάφρασης. Ο Διαγωνισμός αυτός, για τη μετάφραση του αποσπάσματος από τα Γαλλικά στα Τουρκικά, έχει ανακοινωθεί σε προηγούμενη στήλη από τη Διεύθυνση του περιοδικού.

Έτος Α, τχ. 6-4 (7 Απριλίου 1898), σ. 5

Το απόσπασμα παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Modèle de Traduction (Υπόδειγμα Μετάφρασης). Δεν επισημαίνεται ο δημιουργός του έργου. Στην υποσημείωση που ακολουθεί σημειώνεται ότι υπάρχει μετάφραση του αποσπάσματος αυτού από τον Ali Muzaffer στα τουρκικά, στο τουρκόφωνο μέρος του τεύχους.

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 5

Απόσπασμα από το λυρικό δράμα του Massenet.

Σύμφωνα με την υποσημείωση που ακολουθεί, το παρόν αποτελεί μετάφραση στα Γαλλικά (στο πλαίσιο του τελευταίου διαγωνισμού μετάφρασης) από τον Chαrles d' Agostino. Δεν αναγράφεται το ονοματεπώνυμο του αρχικού συγγραφέα του μυθιστορήματος.

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 6

Απόσπασμα που αναφέρεται στους ποιητές και την ιδιαίτερα συναισθηματική φύση τους.

To παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Modèle de Traduction (Υπόδειγμα Μετάφρασης).

Έτος Α, τχ. 6 (21 Απριλίου 1898), σ. 6

Απόσπασμα 11 σειρών από το έργο του Goldsmith.

Ακολουθεί υποσημείωση ότι ακριβής μετάφραση του αποσπάσματος, από τον Κhalil Zia Bey, βρίσκεται στο τουρκόφωνο τμήμα του τεύχους.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 38

Στο απόσπασμα εξυμνείται με έντονο λυρισμό η ομορφιά της Μισελίν, από τα μάτια της και τα ξανθά μαλλιά της, μέχρι το ονειροπόλο βλέμμα της και το ασυνήθιστο πνεύμα της.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Modèle de Traduction (Yπόδειγμα Μετάφρασης). Στην υποσημείωση που ακολουθεί του άρθρου σημειώνεται ότι στο τουρκόφωνο μέρος του παρόντος τεύχους βρίσκεται πιστή μετάφραση του συγκεκριμένου αποσπάσματος από τον Αli Mouzaffer.

Έτος Α, τχ. 7 (2 Μαΐου 1898), σ. 7

Παρουσιάζεται απόσπασμα είκοσι σειρών από το μυθιστόρημα του Barthélemy

Υπογράφεται από τη "Dieudonée".

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 36

Η Φίρκα, η πιο όμορφη γυναίκα στο σύμπαν αργοπέθαινε. Ο Θεός βλέποντας τη δυστυχία της στη γη θέλησε να την πάρει κοντά του. Τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει το Ηouri που επρόκειτο να εκτελέσει την εντολή του Θεού, ούτε τα δάκρυα των γονιών της ούτε οι ικεσίες του άνδρα της. Η Φίρκα επρόκειτο να ζήσει κοντά στους αγγέλους. Την ώρα που το Ηouri έπαιρνε στα χέρια του την Φίρκα, ο Edy, o μικρός και μοναδικός γιος της Φίρκα υψώνει το βλέμμα του προς τον Δημιουργό και του λέει: Θεέ μου, έχετε στον ουρανό και άλλους υπηρέτες σαν τη μητέρα μου, αλλά εγώ δεν έχω παρά μόνο αυτήν, μην μου την πάρετε, μη μας χωρίσετε, αφού με το δικό σας θέλημα εγώ γεννήθηκα παιδί της. Ο Θεός συγκινήθηκε. Και σκέφτηκε ότι είναι καλύτερα να υποφέρει μία ψυχή παρά να αφήσει ένα παιδί ορφανό. Έτσι άφησε το Ηοuri να γυρίσει μόνο του πίσω, εκεί που κατοικούν οι άγγελοι.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσο της μόνιμης στήλης Poésies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 7 (7 Μαΐου 1898), σ. 3

Ερωτικό ποίημα.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Propos Humoristiques (Λόγοι χιουμοριστικοί).

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 6

Στο παρόν περιγράφεται η ιστορία του Ικάβ ο οποίος σε ηλικία 6 ετών γράφτηκε για πρώτη φορά στο σχολείο. Όμως, πολύ σύντομα οι δάσκαλοί του διαπίστωσαν ότι ο Ικάβ δεν μάθαινε τίποτε και κάλεσαν τον πατέρα του να τον πάρει οριστικά από εκεί. Ο πατέρας του, Edaj, τον έγραψε σε ένα καινούργιο σχολείο, όμως κι εκεί ο Ικάβ τσακώθηκε με τον Διευθυντή και έτσι δεν ξαναγύρισε στο σχολείο. Απελπισμένος ο πατέρας του εκμυστηρεύεται στον καλύτερό του φίλο Ibra το πρόβλημά του κι εκείνος του λέει να μην ανησυχεί καθώς γνωρίζει έναν καλό δάσκαλο, τον οποίο και υπόσχεται να του στείλει την επομένη στο σπίτι. Ο νέος δάσκαλος πηγαίνει στο σπίτι του Εdaj την άλλη μέρα. Ο πατέρας του τον οδήγησε στα διαμερίσματα του Ικαβ, όπου και τους άφησε μόνους. O δάσκαλος έβγαλε από την τσέπη του δύο χρυσές μπάλες και είπε στο παιδί ότι ο φίλος του ο Ibra τον έστειλε σε αυτόν για να τον ψυχαγωγήσει ρωτώντας τον ακόμη και ποια είναι τα αγαπημένα του παιχνίδια. Το παιδί ενθουσιασμένο από τα λόγια του αγκάλιασε τον νέο του δάσκαλο και του είπε ότι τον αγαπά και ότι θα κάνει ό,τι του πει. Μέσα σε μερικές μέρες η πρόοδος του μικρού ήταν θεαματική. Μελετούσε συνεχώς και μέσα σε πέντε μήνες έμαθε όλα όσα έπρεπε να μάθει. Συγκινημένος από την πρόοδο του παιδιού ο Edaj έγραψε ένα ευχαριστήριο γράμμα στο φίλο του και αυτός εντυπωσιασμένος ρώτησε τον δάσκαλο πώς κατάφερε να κάνει υπάκουο ένα παιδί τόσο ανυπόφορο.''Τον αγάπησα και αγωνίστηκα να καταλάβω τον χαρακτήρα του'', απάντησε αυτός. Κι όμως, ο ''δάσκαλος'', που τόσο καλά τα είχε καταφέρει με τον μικρό, δεν είχε πιάσει στη ζωή του ούτε πένα.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Propos Humoristiques (Λόγοι Χιουμοριστικοί).

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 6

Ο Ικάβ νιώθει στενοχωρημένος γιατί ο καλύτερός του φίλος έχει σταματήσει να τον επισκέπτεται. Μην μπορώντας να εξηγήσει το γιατί, συζητά το θέμα με τον πατέρα του. Εκείνος τον συμβουλεύει, αν τυχόν τον συναντήσει, να τον αντιμετωπίσει φιλικά, όπως πάντα. Έτσι κι έκανε ο Ικάβ. Όταν συναντούσε τον φίλο του συμπεριφερόταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, όμως και πάλι ο φίλος σπάνια επισκεπτόταν τον Ικάβ. Τότε ο μικρός απογοητευμένος και στενοχωρημένος μίλησε και πάλι στον πατέρα του. Εκείνος του είπε ότι ο φίλος του δεν είναι πραγματικός φίλος, αλλά έβλεπε στο πρόσωπο του Ικάβ μόνο το συμφέρον του. Μόλις ο Ικάβ άκουσε αυτά τα λόγια, αμέσως θυμήθηκε ότι ο εν λόγω φίλος του, του χρωστούσε 15 μετζιτιέ.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Nouvelles (Νουβέλες). Υπογράφει η "Dieudonée".

Έτος Α, τχ. 9 (19 Μαΐου 1898), σ. 2-3

Περιγράφεται η ιστορία ενός νέου πλούσιου και ευγενούς τραπεζίτη, του Hermann Edvars, ο οποίος ερωτεύτηκε τη Zely, μια κοπέλα χαριτωμένη και ευγενική που εργάστηκε για τρεις μήνες ως δεσποινίδα συντροφιάς (demoiselle de compagnie) στην οικία της οικογένειας Εdvars. Οι αρραβώνες του ζευγαριού έκαναν και τη Zely και τον Εdvars πάρα πολύ ευτυχισμένους, όμως η Zely είχε ένα ανεξήγητο προαίσθημα ότι αυτή η ένωση δεν θα ολοκληρωνόταν. Μια νύχτα όπου οι δυο τους απολάμβαναν ο ένας τη συντροφιά του άλλου ένας υπηρέτης που ήρθε για να φτιάξει τη φωτιά στο τζάκι πλησίασε τη Zely και της έδωσε ένα γράμμα. Η Zely αφού πήρε την άδεια από τον Ηermann, άνοιξε και διάβασε το γράμμα. Αμέσως, η έκφραση ευτυχίας που είχε στο πρόσωπό της έδωσε τη θέση της σε μία έκφραση θλίψης. Ο Hermann, μη γνωρίζοντας το περιεχόμενο του γράμματος ένιωσε να κυριεύεται από ζήλια. Σε μία ανύποπτη στιγμή όταν η Ζely είχε φύγει από το δωμάτιο, o Hermann με ανάμικτα συναισθήματα ζήλιας και δυσπιστίας προς τη Zely, αλλά και ενοχών για αυτό που επρόκειτο να κάνει, αποφάσισε τελικά να πάρει το γράμμα στα χέρια του και να το διαβάσει. Το γράμμα ήταν από τη μητέρα μιας εκ των μαθητριών της Zely, η οποία είχε αρρωστήσει βαριά και ζητούσε με επιμονή να δει τη δασκάλα της. Όταν μπήκε ξαφνικά στο δωμάτιο η Zely είδε με έκπληξη τον Hermann να κρατάει το γράμμα στα χέρια του. Το γεγονός ότι διάβασε το γράμμα της σήμαινε για εκείνη ότι δεν της είχε εμπιστοσύνη. Ένιωσε απογοητευμένη, αλλά η υπερηφάνεια της ποτέ δεν θα της επέτρεπε να ανεχτεί μία τέτοια κίνηση από τον άνδρα που επρόκειτο να παντρευτεί. Δήλωσε στον Hermann ότι ποτέ δεν θα ανεχόταν την καχυποψία και πως δεν θα μπορούσε να ενωθεί με έναν άνθρωπο που δεν θα της είχε εμπιστοσύνη. Αποσβολωμένος ο Hermann παρακολουθούσε την Zely να του μιλάει πλέον ψυχρά και τελικά να βγάζει το δαχτυλίδι των αρραβώνων από το χέρι της και να φεύγει από το δωμάτιο.

Ανυπόγραφο. Δημοσιεύεται στη μόνιμη στήλη Πολλά και διάφορα.

Έτος Ε, τχ. 30 (Φεβρουάριος 1904), σ. 347

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Causerie Scientifique (Συζήτηση Επιστημονική). Πρόκειται για απόσπασμα εισήγησης του Adolphe Combe, Καθηγητή παιδιατρικής, στο πλαίσιο του Διεθνούς Συνεδρίου Congrès International d ‘Assistance et Congrès International de la Protection de l’ Enfance Genève, 14-19 Septembre 1896 (Διεθνές Συνέδριο Αρωγής και Διεθνές Συνέδριο για την προστασία των παιδιών, Γενεύη 14-19 Σεπτεμβρίου 1896).

Έτος Α, τχ. 11 (Ιουνίου 1898), σ. 9

Άρθρο στο οποίο περιγράφονται οι δυσάρεστες συνέπειες της χρήσης αλκοολούχων παρασκευασμάτων στα μικρά παιδιά.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Concours de Traduction (Διαγωνισμός Μετάφρασης).

Έτος Α, τχ. 6 (21 Απριλίου 1898), σ. 6

Απόσπασμα 16 σειρών του δοκιμίου του Camille Flammarion.

Το παρόν παρουσιάζεται σε τρεις συνέχειες στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Nouvelles (Νουβέλες). Υπογράφει η "Dieudonée".

Έτος Α, τχ. 5 (14 Απριλίου 1898), σ. 2-3, τχ. 6 (Πέμπτη 21 Απριλίου 1898), σ. 2, τχ. 7 (Δευτέρα 2 Μαΐου 1898), σ. 2-3

Η Olinne, ορφανή από πατέρα αναγκάζεται, για να μπορέσει να συντηρήσει τον εαυτό της και την αγαπημένη της μητέρα, να εργαστεί ως εργάτρια σε κατάστημα ενδυμάτων. Η ίδια ράβει ρούχα. Οι συνθήκες δουλειάς της είναι άθλιες, η αντιμετώπιση από το αφεντικό της είναι σκληρή ενώ και στο σπίτι της αναγκάζεται να δουλεύει μέχρι αργά για να μπορεί να παραδίδει έγκαιρα τα ρούχα που έχουν παραγγελθεί από κυρίες της υψηλής κοινωνίας. H Οlinne νιώθει δυστυχισμένη και αδικημένη από τη ζωή, καθώς παρατηρεί από τη μία τον ανέμελο και πολυτελή τρόπο ζωής των κυριών αυτών, και από την άλλη το ότι οι κυρίες αυτές έχουν στο πλευρό τους κάποιον άνδρα, πατέρα, σύζυγο ή αδελφό που τις αγαπάει και τις προστατεύει. Όταν η μητέρα της αρρωσταίνει βαριά, η Οlinne δεν έχει χρήματα για να πληρώσει τον γιατρό και τον φαρμακοποιό. Η ίδια είναι πολύ υπερήφανη για να δεχθεί τις υπηρεσίες τους δωρεάν. Τελικά καταφεύγει στη λύση του να ζητήσει δανεικά από το αφεντικό της, ο οποίος όμως αρνείται ενώ και η καλύτερή της φίλη εκείνη την ημέρα αδυνατεί να της προσφέρει οικονομική βοήθεια. Όταν οι γιατροί ενημερώνουν την Olinne ότι μία αλλαγή περιβάλλοντος θα είναι αρκετή για να θεραπευτεί η μητέρα της, η Οlinne νιώθει ότι βρίσκεται σε αδιέξοδο. Καθώς περπατάει απελπισμένη την οδό του Πέραν, ξαφνικά θυμάται ότι στο δρόμο αυτό ζει ο γιος του αφεντικού της, ο κύριος Gillot. Η Olinne αποφασίζει να του χτυπήσει την πόρτα, ελπίζοντας ότι θα τη λυπηθεί και θα την βοηθήσει να σώσει τη μητέρα της. Εκείνος δέχεται να παραχωρήσει σε αυτήν και στη μητέρα της το εξοχικό του στο Προτί για ολόκληρη την περίοδο του καλοκαιριού. Ακόμη, εκφράζει την επιθυμία να την ενισχύσει και οικονομικά, αλλά και να βάλει το δικό του γιατρό να παρακολουθεί καθημερινά τη μητέρα της. Όμως για όλα αυτά της βάζει έναν όρο...να τον επισκέπτεται κάποιες φορές στο σπίτι του γιατί, όπως της λέει, αισθάνεται μοναξιά. Η Olinne νιώθει αρχικά αποστροφή προς το πρόσωπο του κυρίου Gillot, όμως στη συνέχεια συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, αν θέλει να βοηθήσει τη μητέρα της. Έτσι αποδέχεται την πρότασή του και ο Gillot όχι μόνο της παραχωρεί το σπίτι, αλλά και της υπογράφει τραπεζικές επιταγές. Μετά το φιλί που της δίνει ο Gillot, η Olinne φεύγει φοβισμένη από το σπίτι προκειμένου να ετοιμάσει την αναχώρησή τους για το Proti. Σε μία δεύτερη σκηνή η μητέρα της Olinne βρίσκεται στο Proti, απολαμβάνοντας την αλλαγή περιβάλλοντος που τόσο καλό έκανε στην υγεία της. Η Olinne, όμως θα πρέπει να επιστρέψει στην πόλη για μια επείγουσα δουλειά και έτσι αφήνει για λίγο τη σύζυγο του κηπουρού να κάνει παρέα στη μητέρα της. Η Olinne φροντίζει να αφήσει σημείωμα στη μητέρα της για την επίσκεψη που πρέπει να κάνει στον κύριο Gillot. Όταν η Οlinne φτάνει στο σπίτι του εκείνος, υπερβολικά διαχυτικός απέναντί της, την αρπάζει από τη μέση και την πιέζει να υποκύψει στις επιθυμίες του. Η Olinne νιώθει τρομοκρατημένη, προσπαθεί να του αντισταθεί και ξαφνικά βρίσκει τη δύναμη με ένα τίναγμα να ξεφύγει από τα χέρια του. Τρέχει προς το παράθυρο και απειλεί πως αν την ξαναπλησιάσει δε θα διστάσει να πηδήξει κάτω. Ξαφνικά χτυπά το κουδούνι. Είναι ένας απρόσμενος επισκέπτης, η μητέρα της Olinne. Η κυρία Bonardet ένιωσε πολύ άσχημα όταν, διαβάζοντας το σημείωμα της κόρης της, συνειδητοποίησε ότι αυτή επρόκειτο να βρεθεί μόνη της με έναν άνδρα σχεδόν άγνωστο. Υγιής, γοητευτική και αρχοντική η κυρία Bonardet μπαίνει στο δωμάτιο. O Gillot υποχωρεί και η Olinne πέφτει στην αγκαλιά της μητέρας της. Οι δυο τους φεύγουν από το σπίτι του Gillot και παίρνουν μια άμαξα που θα τους πάει πίσω στο δικό τους σπίτι. Στην άμαξα κουρνιάζει στην αγκαλιά της μητέρας της και της μιλάει για το πόσο τρομοκρατημένη ένιωσε. Η μητέρα της την φιλάει στο κεφάλι και ξεσπώντας σε κλάματα ζητάει από την κόρη της συγγνώμη.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Poesies (Ποίησεις).

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 3

Ερωτικό ποίημα.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Poésies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Marius".

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 20

Ρομαντικό ποίημα.

To παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Poésies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 3

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 1

H Théodossia (Θεοδοσία), η οποία και υπογράφει το άρθρο, θίγει εδώ το ζήτημα της εκμάθησης της Τουρκικής Γλώσσας. Παρατηρεί ότι οι Οθωμανοί, ως άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τις σπουδές και την πρόοδο έχουν κάνει μία έντονη στροφή στην εκμάθηση ξένων γλωσσών με αποτέλεσμα, όμως, να έχει παραγκωνιστεί η εκμάθηση της γλώσσας της χώρας στην οποία οι Οθωμανοί έχουν γεννηθεί και ζουν. Μάλιστα, καυτηριάζει την τάση αυτή λέγοντας ότι ''προσποιούμαστε ότι είμαστε πολύγλωσσοι, χωρίς να γνωρίζουμε την ίδια τη γλώσσα μας, την οποία πρέπει να παίρνουμε ως βάση για τις σπουδές μας''. Τέλος, η Θεοδοσία κάνει μία παράκληση στον αρμόδιο Υπουργό Δημόσιας Εκπαίδευσης, του οποίου το έργο για τη διάδοση της εκπαίδευσης αναγνωρίζει, να επιβάλλει ως υποχρεωτική την εκμάθηση της Τουρκικής γλώσσας, όχι μόνο στα σχολεία, αλλά και στα οικοτροφεία που λειτουργούν στην Τουρκική επικράτεια, ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Υπογράφεται από το αρχικό Χ.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 35-36

Στο άρθρο αυτό περιγράφεται η ιστορία του Bottineau, ενός ανθρώπου που επινόησε μία ειδική οπτική συσκευή για τον εντοπισμό των πλοίων σε μακρινή απόσταση.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Etudes et Analyses (Μελέτες και Αναλύσεις). Στην υποσημείωση που συνοδεύει το άρθρο επισημαίνεται ότι υπάρχει πιστή μετάφρασή του στα Τουρκικά στο τουρκόφωνο τμήμα του τεύχους.

Έτος Α, τχ. 6 (21 Απριλίου 1898), σ. 5

Το άρθρο αποτελεί δοκίμιο για τις θαυμαστές ιδιότητες της Φύσης και των φυσικών φαινομένων. Για τον αρθρογράφο η Φύση είναι τόσο ισχυρή, σοφή και υπερβατική που σχεδόν ταυτίζεται με το Θεό.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Causerie Scientifique (Συζήτηση Επιστημονική). Άρθρο σε συνέχειες. Υπογράφεται από το αρχικό Τ.

Έτος Α, τχ. 6 (21 Απριλίου 1898), σ. 4, τχ. 7 (Δευτέρα 2 Μαΐου 1898), σ. 4, τχ. 9 (Δευτέρα 19 Μαΐου 1898), σ. 4-5

Στ%C

Το παρόν είναι μέρος της μόνιμης στήλης Nouvelles (Νουβέλες). Η Σωφρονιάδου υπογράφει ως Dieudonée.

Έτος Α, τχ. 11 (9 Ιουνίου 1898), σ. 2-3

Σε αυτό το σύντομο διήγημα η όμορφη Κινέζα υπηρέτρια Nedji βρίσκει το θάρρος να ρωτήσει τον αφέντη της, τον Εrssa πώς ο τόσο σοφός και ευφυής δάσκαλός του μπορεί να έχει μία τόσο κακή γνώμη για τις γυναίκες και να μιλάει πάντα εναντίον τους. Η ίδια λέει πως πιστεύει ότι, μάλλον, λόγω ηλικίας, ο σοφός δάσκαλός του Erssa έχει χάσει το μυαλό του. Ο Erssa έκπληκτος από το θράσος της υπηρέτριας της λέει ότι δεν της επιτρέπεται να μιλάει έτσι για τον σοφό γέροντα. Η Nedji προσπαθώντας να τον πείσει ότι έχει δίκιο τον παρακαλάει να είναι παρών στο πράσινο δωμάτιο, τη μεθεπόμενη μέρα και του ζητάει να κρυφτεί πίσω από το παραβάν για να διαπιστώσει με αυτό που θα δει το πόσο δίκιο έχει η Nedji. O ίδιος της λέει ότι θα το κάνει μόνο και μόνο για να έχει την ευκαιρία να τη διαψεύσει και να την τιμωρήσει. Τελικά την ίδια νύχτα, η Nedji, φορώντας ένα αέρινο φόρεμα που αναδείκνυε το μπούστο και τα πόδια της μπαίνει στο δωμάτιο του σοφού δασκάλου. Ο σοφός δάσκαλος χάνει τα λόγια του στη θέα της Nedji κι εκείνη του λέει πως θέλει να του αποκαλύψει το μυστικό της πληγωμένης της καρδιάς. O σοφός δάσκαλος μαγνητισμένος από την ομορφιά της ανοίγει τα χέρια του για να την κρατήσει και της ψιθυρίζει να τον λυπηθεί. Η Νedji ικανοποιημένη που κατάφερε να επιβεβαιωθεί, πέφτει στην αγκαλιά του και σκάει ένα χαμόγελο χλευασμού προς τον σοφό δάσκαλο. Η Nedji ξαπλώνει μαζί του. Ό,τι συμβαίνει στο δωμάτιο μπορεί κανείς να το δει από ένα μικρό παράθυρο που βρίσκεται πίσω από το παραβάν, καλυμμένο με κόκκινο βελούδο. Ο σοφός δάσκαλος θέλει να φιλήσει την Nedji, όμως εκείνη του ζητά κάτι άλλο σαν χάρη. Του ζητά να περπατήσει στα τέσσερα, σαν μωρό, γιατί είναι αυτό το καπρίτσιο της. Εκείνος ήταν τόσο σκλαβωμένος από τον πόθο του που ό,τι του ζητούσε η Nedji του φαινόταν φυσιολογικό. Ξεκίνησε να περπατάει στα τέσσερα μέσα στο δωμάτιο και ξαφνικά, πίσω από το παραβάν εμφανίστηκε ο Erssa. Βλέποντας το σοφό δάσκαλό του, το διάσημο σε όλη την Κίνα για τη σοφία του, σε αυτήν την αξιολύπητη κατάσταση τον ρωτάει αν είχε δίκιο τελικά η υπηρέτρια που θεωρούσε ότι είχε ξεμωραθεί. Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο σοφός δάσκαλος γυρνάει προς το μαθητή του και του λέει με περισσή ηρεμία: ''Γιε της ψυχής μου, βλέπεις τι είναι μία γυναίκα ικανή να κάνει σε έναν άνδρα, ακόμη κι αν αυτός είναι ηλικιωμένος και μορφωμένος; Aς χρησιμεύσει η τρελή και απερίσκεπτη πράξη του πιστού και αφοσιωμένου δασκάλου σου ως παράδειγμα και ως μάθημα για το πόσο θανάσιμη επιρροή έχουν επάνω μας αυτά τα πλάσματα του κακού''. Εντυπωσιασμένος από το φωτεινό του πνεύμα και τον τρόπο αντιμετώπισης του περιστατικού από τον δάσκαλό του, ο Erssa τελικά τον συγχωρεί. Διώχνει, όμως, οριστικά τη Nedji από το παλάτι.

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 44

Στο κείμενο αυτό ο/η συγγραφέας γράφει για την "αποκρουστική" ταχύτητα και βιασύνη η οποία χαρακτηρίζει τη ζωή μας. Πολλά βάσανα και πόνοι προκύπτουν στο μονοπάτι της ζωής και παρόλο που υπάρχουν πράγματα στο δρόμο που θα θέλαμε να σταματήσουμε για να απολαύσουμε, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να περπατάμε βιαστικά, μέχρι που με το πέρασμα των χρόνων, όλα τα όμορφα πράγματα που έχουμε χάσει έχουν αρχίσει να σβήνονται. Κάπου εκεί εμφανίζεται η σκιά του θανάτου, αρχίζουμε να πλησιάζουμε το μοιραίο κενό και στο επόμενο βήμα το κεφάλι γέρνει και τα μάτια κλείνουν οριστικά.

Το άρθρο φέρει την υπογραφή "Maarifet".

Έτος Α, τχ. 7 (2 Μαΐου 1898), σ. 1

Στην παρούσα σύντομη ανακοίνωση η Διεύθυνση του Μaarifet ευχαριστεί τον Ν. Νικολαΐδη, ιδρυτή του περιοδικού "L'Orient" στο Παρίσι, για την αποστολή στη Διεύθυνση του Maarifet του βιβλίου του "Livre d'Or". Αυτό το βιβλίο προσφέρει μια αντιπροσωπευτική σύνοψη των βιογραφιών όλων των "ενδόξων μοναρχών" της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αποτελεί "ένα κόσμημα για όσους αγαπούν και θαυμάζουν την όμορφη και ισχυρή μας Τουρκία". Όπως συμπληρώνει η Διεύθυνση του Περιοδικού, αυτή η κίνηση του Ν. Νικολαΐδη "αποδεικνύει τα αισθήματα πίστης και αφοσίωσής του προς τον πολυαγαπημένο μας Δάσκαλο Αμπντούλ Χαμίντ".

Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Poésies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Marius".

Έτος Α, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ. 15-16

Ερωτικό ποίημα.

To άρθρο φέρει την υπογραφή "Maarifet".

Έτος Α, τχ. 7 (2 Μαΐου 1898), σ. 1

H Διεύθυνση του Μaarifet, με αφορμή την επικείμενη μουσουλμανική γιορτή του Courban-Bairam, εύχεται στον "πολυλατρεμένο" Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίντ χρόνια πολλά και ο Θεός να του χαρίζει κάθε ευτυχία και μακροζωία συνοδευόμενες από την αγάπη και την αναγνώριση των υπηκόων του.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο την μόνιμης στήλης Modèle de Traduction (Υπόδειγμα Μετάφρασης). Υπογράφεται από το αρχικό Β.

Έτος Α, τχ. 11 (9 Ιουνίου 1898), σ. 11

Διάλογος μεταξύ της Αρετής και του Δόλου.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Poésies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Marius".

Έτος Α, τχ. 9 (19 Μαΐου 1898), σ. 3

Ποίημα για την άνοιξη και την αγάπη.

Το παρόν αποτελεί μέρος της σταθερής στήλης Modèle De Traduction (Παράδειγμα Μετάφρασης).

Έτος Α, τχ. 6-4 (7 Απριλίου 1898), σ. 5

Περιγράφεται το ρομαντικό όνειρο μιας νέας γυναίκας, της Ίλκα, όπου ένας άνδρας της υπόσχεται ατελείωτη ευτυχία. Στο όνειρο η Ίλκα ξεχνάει την πληκτική ζωή που ζει με το σύζυγο και τα παιδιά της και μπαίνει σε έναν νέο κόσμο άγνωστο, μυστηριώδη και συναρπαστικό, γεμάτο ευτυχία.

Έτος Α, τχ. 9 (19 Μαΐου 1898), σ. 4

Ερωτικό ποίημα.

Ανήκει στη μόνιμη στήλη Poesies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Marius".

Έτος Α, τχ. 14 (23 Ιουλίου 1898), σ. 29

Ποίημα που αναφέρεται στη γεμάτη ταλαιπωρίες ζωή, αλλά και στις σκέψεις και στα συναισθήματα ενός ρακένδυτου άνδρα που κυκλοφορεί χωρίς προορισμό στους δρόμους της πόλης μέχρι που επέρχεται ο θάνατός του.

Υπογράφεται από τη Théodosssia.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 31-32

H Θεοδοσία, με αφορμή την εικοστή δεύτερη επέτειο από την άνοδο στο θρόνο του Abdulhamid πλέκει το εγκώμιο του Σουλτάνου και απαριθμεί μία σειρά από τομές που έκανε ο ίδιος, από την εξάπλωση της ιδιωτικής και δημόσιας εκπαίδευσης μέχρι την κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών και νοσοκομείων. Στο τέλος κλείνει το άρθρο της ευχόμενη ο Θεός να είναι στο πλάι του Σουλτάνου, ώστε να έχει τη δύναμη να τους κυβερνά για πολλά χρόνια ακόμη, για το καλό, τη δόξα και την ευτυχία όλων.

Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Poésies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 11 (9 Ιουνίου 1898), σ. 8-9

Ποίημα στο οποίο περιγράφεται, κατά τη δημιουργία του κόσμου από το Θεό, η ανωτερότητα του ανθρώπου από τα άλλα ζώα. Παρά την ανωτερότητά του, όμως, ο άνθρωπος (άνδρας) νιώθει μία ανεξήγητη θλίψη. Όλα τα ζώα τα κατώτερα από αυτόν έχουν το ταίρι τους, ένα θηλυκό που η παρουσία του εξασφαλίζει την ευτυχία και τη διαιώνιση του είδους. Έτσι και ο άνδρας αποφασίζει να ζητήσει ένα ταίρι από το Θεό. Εκείνος τον επικρίνει απαντώντας του ότι ο άνθρωπος (άνδρας) έχασε την υπομονή του και την πίστη του σε εκείνον. Έτσι, για τιμωρία προς τον άνθρωπο ο Θεός αποφασίζει να του δώσει μία γυναίκα για ταίρι. "Εκείνη θα είναι τόσο η ηδονή όσο και το βάσανό σου. Θα είναι το αιώνιο αντικείμενο του πόθου και του μίσους σου, της χαράς και του μαρτυρίου σου. Θα θυσιάσεις για χάρη της το χρόνο σου, την περιουσία σου, τις φιλίες σου, την υπερηφάνεια και την αίγλη σου. Κι ο άνθρωπος (άντρας) θα απαντήσει: Δεν με νοιάζει, αφού θα έχω την αγάπη της".

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Souvenirs et Impressions (Αναμνήσεις και Εντυπώσεις).

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 2-3

Κείμενο που περιγράφει τις αναμνήσεις και εντυπώσεις ενός Ευρωπαίου φίλου του συγγραφέα, που επισκέφθηκε την Προύσα και εντυπωσιάστηκε από τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό που τον εντυπωσίασε ήταν ότι η πόλη αυτή διατήρησε τον ιδιαίτερο ανατολίτικο χαρακτήρα της, καθώς ήταν πολύ διαφορετική από άλλες πόλεις της Τουρκίας που επιχειρούσαν να εξευρωπαϊστούν κινδυνεύοντας να χάσουν την αυθεντικότητα και την ιδιαίτερη ομορφιά τους.

Έτος Α, τχ. 9 (19 Μαΐου 1898), σ. 1

Ανακοίνωση που αφορά στη μεταφορά των γραφείων του περιοδικού στην οδό Bereket Han 12.

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 1

Ανακοίνωση για την αλλαγή διεύθυνσης των γραφείων του Μaarifet.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Linres et Revues (Βιβλία και Περιοδικά).

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 19-20

Η Θεοδοσία συστήνει για τις μητέρες με μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, δύο περιοδικά που απευθύνονται σε παιδιά, το L'Echo de France και το Panorama des Siècles. Όπως λέει, τα περιοδικά αυτά απευθύνονται σε κυρίες που ενδιαφέρονται να έρθουν τα παιδιά τους σε επαφή με αναγνώσματα διδακτικά και ηθικά.