Άρθρα

Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Un ami de Turquie".

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 32

O συντάκτης του άρθρου εξυμνεί τις ομορφιές της Τουρκίας. Επαινεί τον υπέροχο ήλιο της αλλά και το φυσικό της πλούτο, τους ανεξάντλητους θησαυρούς μεταλλευμάτων και ορυκτών που βρίσκονται στο υπέδαφός της αλλά και την απαράμιλλη φιλοξενία των κατοίκων, όπως αυτή υπαγορεύεται από το Κοράνι.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Modèle de Traduction (Υπόδειγμα Μετάφρασης). Υπογράφει η Theodossia.

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 43-44

Άμετρο ποίημα όπου εξυμνούνται τα μάτια και το βλέμμα του αγαπημένου της συγγραφέως στις διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις. Στη φαντασμαγορία συναισθημάτων που περιγράφονται περίοπτη θέση έχουν ο Θεός, τα Peris και τα Houris.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Nouvelles (Νουβέλες). H Σωφρονιάδου υπογράφει ως Dieudonée.

Έτος Α, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ. 14-15

Η Lina d'Erville είναι στα δεκαεννέα της χρόνια παντρεμένη με τον Albert. Είναι ένας γάμος συμφέροντος, εδικά από την πλευρά του Αlbert. Ο Albert, τραπεζίτης στο επάγγελμα, είναι ένας άνθρωπος ωφελιμιστής, φιλοχρήματος και συναισθηματικά ανεπαρκής απέναντι στη σύζυγό του. Η Lina, μετά από έναν περίπατό της, επιστρέφει στο σπίτι της. Εκεί λέει στο σύζυγό της, Albert, ότι συνάντησε τυχαία τον κ. Alain Hernald ο οποίος και της είπε ότι o Albert τον έχει καλέσει για βραδινό στο σπίτι τους. H Lina ζητάει από τον Αlbert να μην ανοίγεται ιδιαίτερα στον Alain Hernald, καθώς υποψιάζεται ότι είναι ερωτευμένος μαζί της και πως η παρουσία του της φέρνει εκνευρισμό. Ο Αlbert, μιλώντας της απαξιωτικά της λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην την εκνευρίζει και πως ποτέ ο Alain δεν θα θυσίαζε τον φίλο του για τις ιδιοτροπίες της. Η Lina εκνευρισμένη φεύγει και πάλι από το σπίτι. Όμως ο Albert γνώριζε την πραγματικότητα. Η Lina είχε παράνομο δεσμό με τον Alain, όμως έκανε ότι δεν γνώριζε τίποτε, γιατί ήθελε να διατηρήσει τα συμφέροντά του. Ένας άλλος ηλικιωμένος κύριος που φλέρταρε τη Lina και γνώριζε αυτόν τον παράνομο δεσμό της, από εκδίκηση για την απόρριψή της, έστειλε γράμμα στο σύζυγο της Lina, όπου του ''αποκάλυπτε'' την παράνομη σχέση της Lina. Απόλυτα ψύχραιμος ο Albert της δίνει το γράμμα. Η απαθής αντίδραση του Albert τη σόκαρε πολύ περισσότερο από την ίδια την αποκάλυψη. Η ίδια παραδέχτηκε με θάρρος τον παράνομο δεσμό της και ο Albert απλώς της συνέστησε να παίρνει τις προφυλάξεις της για να μην εκτίθεται στον κόσμο. Κυριευμένη από θυμό η Lina, αφού φεύγει από το δωμάτιο ο Albert, αρχίζει να μαζεύει τα ρούχα της και στέλνει την πιστή καμαριέρα της να μεταφέρει ένα γραπτό μήνυμα στον Alain. Σε αυτό το μήνυμα του ζητάει να περάσει από το σπίτι επειγόντως για ένα θέμα που τον αφορά. Η πιστή της υπηρέτρια της υπόσχεται απόλυτη διακριτικότητα και εχεμύθεια. Την επομένη ολόκληρη η αριστοκρατική κοινότητα του Πέραν συγκλονίστηκε από μία απίστευτη είδηση. Η όμορφη κυρία d' Erenville είχε δραπετεύσει με τον εραστή της, τον κύριο Alain Hernald.

Ως συγγραφέας του μυθιστορήματος Ilba υπογράφει η "Dieudonnée". To διήγημα παρατίθεται σε τρεiς συνέχειες.

Έτος Α, τχ. 3-1 (24 Μαρτίου 1898), σ. 2-3, τχ. 4-2 (Πέμπτη 24 Μαρτίου 1898), σ. 2-3, τχ. 6-4 (Πέμπτη 7 Απριλίου 1898), σ.2

Το μυθιστόρημα Ilba είναι μια ρομαντική ιστορία (σε συνέχειες) με πρωταγωνίστρια μια όμορφη Κινέζα, την Ilba, η οποία κατά τη διάρκεια μίας βαρκάδας σε ένα παραδεισένιο τοπίο της Κίνας εντυπωσιάζεται από την εμφάνιση ενός γοητευτικού νέου που την προσπερνά με την δική του βάρκα. Η Ilba νιώθει συγκλονισμένη από το έντονο ερωτικό συναίσθημα που βιώνει στη θέα του νεαρού και εξομολογείται τα συναισθήματά της στην πιστή της υπηρέτρια. Σε μία διαφορετική σκηνή παρουσιάζεται η Zinna, όμορφη φίλη και γειτόνισσα της Ilba η οποία μέσα στον κήπο της περιμένει τον αγαπημένο της Cherog. Λίγο καιρό αργότερα στο σπίτι της Ζίννα, οι υπηρέτες έχουν δώσει τον καλύτερο εαυτό τους για την υποδοχή της μητέρας του Cherog, Elga, η οποία και έρχεται στο σπίτι της Ζίννα, για να δώσει και επίσημα την έγκρισή της στο γάμο του γιου της με τη Ζίννα. Μετά την έγκριση του γάμου αυτού και από τον πατέρα της Ζίννα ακολουθεί μια πολυτελέστατη γιορτή για την ανακοίνωση των γάμων, όπου οι υπηρέτες δεν σταματούν να μεταφέρουν συνεχώς τα βασιλικά κοσμήματα που ο Cherog έχει στείλει ως δώρο για την αγαπημένη του. Ανάμεσα σε αυτά, βρίσκεται ένα ασημένιο κουτάκι γεμάτο από λευκά τριαντάφυλλα, όπου η Zinna βρίσκει μία φωτογραφία του Cherog. Η Ζinna δείχνει με ενθουσιασμό τη φωτογραφία του αγαπημένου της στη φίλη της Ilba. Η Ilba συνειδητοποιεί ότι πρόκειται για τον άγνωστο άνδρα που είχε ερωτευτεί. Συγκλονισμένη από όσα έμαθε και έχοντας χάσει οριστικά τον ύπνο της ψάχνει για στήριξη στην πιστή της υπηρέτρια. Η υπηρέτρια της προτείνει να παραστήσει την άρρωστη, έτσι ώστε ο Cherog, γιατρός στο επάγγελμα, να έρθει να τη δει στο σπίτι. O Cherog πράγματι την επισκέπτεται στο σπίτι, όμως όταν εκείνη του εξομολογείται τον έρωτά της για εκείνον και αυτός συνειδητοποιεί τις πραγματικές της προθέσεις, φεύγει από το σπίτι της. Στην τελευταία συνέχεια του διηγήματος παρουσιάζεται η Ιlba να λέει στον Cherog ότι θυσίασε τα πάντα για την αγάπη του. Ο Cherog δείχνει και αυτός ερωτευμένος μαζί της. Ξαφνικά ο σύζυγος της Ilba, Delffoun, εισβάλλει γεμάτος θυμό στο χώρο με στόχο να τη διεκδικήσει και πάλι. Η Ilba αναζητά καταφύγιο στην αγκαλιά του Cherog. Ο Delffoun απευθυνόμενος στην Ilba της λέει ότι ο Cherog δεν την αγάπησε πραγματικά και ότι η ίδια σε όλα της είναι μία απάτη. Ο Delffon αποκαλύπτει στο Cherog ότι η Ilba σκότωσε τη Ζίννα. Γεμάτος θυμό ο Cherog κινείται εναντίον της και ο Delffoun παγωμένος παρακολουθεί. Η Ιlba αγέρωχη και δυναμική αλλά και με ειρωνεία λέει στον Cherog πώς δεν μετανιώνει που εκδικήθηκε τη Ζίννα για χάρη αυτού που επιθυμούσε. Ο Cherog κυριευμένος από θυμό βγάζει ένα χρυσό σουγιά και τον καρφώνει στην καρδιά της. Όταν συνειδητοποιεί την πράξη του, στρέφει το ματωμένο σουγιά προς το δικό του στήθος, όμως την τελευταία στιγμή τον αποτρέπει ο Delffoun λέγοντάς του πως αυτή η γυναίκα ήταν ένα τέρας και πως πια, με το θάνατό της, έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.

Κολωνία, 1899.

Έτος ΣΤ, τχ. 12 (Αύγουστος 1904), σ. 136

Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Une Excentrique".

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 37-38

Περιγράφονται σε τρία μικρά ξεχωριστά αποσπάσματα συναισθήματα που δημιουργεί στους τρεις διαφορετικούς ήρωες το ερωτικό συναίσθημα όταν αυτό βρίσκεται σε συνομιλία με τη φύση. Για τον πρώτο ήρωα η ζωή είναι ανάλαφρη, για τη δεύτερη ηρωίδα η ζωή είναι βαριά και για τον τελευταίο η ζωή είναι ευτυχία.

Ακολουθεί υποσημείωση ότι το παρόν συνεχίζεται σε επόμενο τεύχος, ωστόσο η συνέχειά του δεν μας είναι διαθέσιμη. Στο τέλος του άρθρου σημειώνεται ότι η μετάφραση από τα τουρκικά έχει γίνει από τη Θεοδοσία.

Έτος Α, τχ. 14 (23 Ιουλίου 1898), σ. 25-26

Απόσπασμα από την Ιρανική Μυθολογία όπου σκιαγραφείται το μεγαλείο του Feridoun ως κυρίαρχου εκπροσώπου του Θεού στη γη.

Γλώσσα άρθρου: Καθαρεύουσα. Υπογράφεται από το αρχικό Ξ.

Έτος Β (1908), σ. 352-359

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 33

O συντάκτης του άρθρου επαινεί την πρόοδο που έχουν παρουσιάσει οι Τούρκοι στο επίπεδο του πολιτισμού. Μάλιστα αναγνωρίζει πως και ο ίδιος είχε μέχρι πρόσφατα άγνοια της πνευματικής προόδου που έχουν σημειώσει οι Μουσουλμάνες γυναίκες. Όμως, μία πρόσφατη εμπειρία του στο Αυτοκρατορικό Μουσείο ανέδειξε το αντίθετο. Μία ηλικιωμένη κυρία συνόδευε μία ομάδα νέων κοριτσιών σε επίσκεψή τους στο μουσείο, όπου με τη βοήθεια του καταλόγου του μουσείου τους εξηγούσε και τους έδινε πληροφορίες για τα εκθέματα. Στη συνέχεια, ο συντάκτης υπογραμμίζει τη συνεισφορά των γυναικών στον πολιτισμό, καθώς έμαθε πρόσφατα ότι, μερικά χρόνια πριν, κάποιες γυναίκες μουσουλμάνες συνέβαλαν στο να εμπλουτιστεί η εθνική συλλογή, κάνοντας πολύτιμες δωρεές. Εξίσου έντονο παρατηρεί ότι είναι και το ενδιαφέρον των νέων αγοριών που έρχονται στο μουσείο. Ο συντάκτης θεωρεί όλα αυτά σαφή δείγματα της προόδου και του πολιτισμού για τα οποία θα πρέπει κανείς να αισθάνεται περήφανος και ευτυχής.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Poesies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 3-1 (17 Μαρτίου 1898), σ. 3

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 19

Ευχαριστήριο του ζεύγους Ali Mouzaffer και Théodossia προς τους συναδέλφους τους για την γενναιόδωρη υποδοχή της οποίας έτυχε ο γάμος τους.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Poésies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το αρχικό Μ.

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 4

Η/ο συγγραφέας ευγνωμονεί το Θεό που έστειλε κοντά της/του ένα αγγελικό πλάσμα βγάζοντας, έτσι, την καρδιά της/του από το μαρασμό και τη δυστυχία.

Ανυπόγραφο

Έτος Α, τχ. 9 (19 Μαΐου 1898), σ. 4

Η απάντηση, με λόγια ποιητικά, μίας έξυπνης και πνευματώδους γυναίκας στο γράμμα του αγαπημένου της.

Το παρόν απόσπασμα παρατίθεται στο πλαίσιο της στήλης Μodèle de Traduction (Υπόδειγμα Μετάφρασης). Στην υποσημείωση επισημαίνεται ότι στο τουρκόφωνο μέρος του τεύχους υπάρχει πιστή μετάφραση του παρόντος αποσπάσματος στα τουρκικά από τον Saddredin Bey. Ανυπόγραφο.

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 6

Στο παρόν απόσπασμα παρουσιάζεται η άποψη ότι το τίποτα είναι, στις σημερινές εποχές, τα πάντα. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας το "τίποτα" έχει ιδιαίτερη επιρροή ειδικά στο ωραίο φύλο.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Poesies (Ποιήσεις). Υπογράφεται από το αρχικό Μ.

Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 43

Ερωτικό ποίημα.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Proverbes (Παροιμίες). Η επιλογή των παροιμιών δεν υπογράφεται από κάποιον. Ακολουθεί υποσημείωση ότι στο τουρκόφωνο μέρος του τεύχους παρατίθεται η σημασία των παροιμιών στα τουρκικά. Η μετάφραση έχει γίνει από τον Ali Muzaffer.

Έτος Α, τχ. 11 (9 Ιουνίου 1898), σ. 10

Παροιμίες.

Το Mυθιστόρημα του Daudet παρουσιάζεται σε οκτώ συνέχειες στη στήλη Feuilleton du Maarifet (Eπιφυλλίδα του Μaarifet).

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 6-7, τχ. 6 (21 Απριλίου 1898), σ. 6-7, τχ. 7 (2 Μαΐου 1898), σ. 6, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 7, τχ. 9 (19 Μαΐου 1898), σ. 6, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 6, τχ. 11 (9 Ιουνίου 1898), σ. 12, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ.18

Στο μυθιστόρημα Σαπφώ ο Daudet παρουσιάζει τη ρομαντική σχέση μεταξύ της Fanny, γνωστής εταίρας των καλλιτεχνικών κύκλων του Παρισιού και του νεαρού Jean, γόνου Παρισινής αριστοκρατικής οικογένειας. Η σχέση τους, αρχικά γεμάτη ένταση και πάθος έρχεται στη συνέχεια αντιμέτωπη με τις ηθικές νόρμες, τους κοινωνικούς περιορισμούς και τα στερεότυπα. H Fanny και ο Jean φτάνουν σχεδόν να αλληλοκαταστρέφονται προσπαθώντας να συμβιβάσουν δύο κόσμους ασυμβίβαστους, όμως στο τέλος η Fanny αφήνει τον Jean να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Nouvelles (Νουβέλες). Υπογράφει η "Dieudonée".

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 2-3

Το διήγημα περιγράφει τον έρωτα ενός Κινέζου, του Senoc, με μία πανέμορφη τσιγγάνα, την Sarah. Μετά από έξι μήνες διαμονής στο παλάτι του Senoc και παρά την πολυτελή ζωή της η Sarah νιώθει δυστυχισμένη. Νιώθει ότι μισεί τον άνδρα με τον οποίο υποχρεώθηκε να ζήσει. Όταν μία μέρα κατά τύχη ακούει μία ερωτική συνομιλία μεταξύ του Senoc και μιας όμορφης Κινέζας υπηρέτριας, της Selzig η Sarah νιώθει χαμένη. Ο άνδρας που την αποκαλούσε θεά του επρόκειτο να συνευρεθεί με μία άλλη γυναίκα. Η Sarah φωνάζει την οικονόμο της και τη διατάζει να βρει ένα τρόπο να τιμωρήσει τη Selzig, όχι πληρώνοντας την πράξη της με την ζωή της, αλλά με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να της δοθεί ένα καλό μάθημα. Την επόμενη μέρα η Selzig ετοιμάζεται να αρωματίσει το πρόσωπό της με ροδόνερο. Ρίχνοντας στο πρόσωπό της το υγρό αρχίζει να ουρλιάζει από τους πόνους. Η Selzig, η πιο όμορφη από τις υπηρέτριες είχε πια παραμορφωθεί. Τη νύχτα η Sarah συλλογιζόμενη την απιστία του Senoc, άρχισε να νιώθει ότι αγαπούσε εκείνον τον ίδιο άνδρα που, μερικές μέρες πριν, δεν μπορούσε να αντέξει. Ο Senoc έχοντας μάθει τι περίπου είχε συμβεί, ρωτάει τη Sarah αν η Selzig ήταν νεκρή. Εκείνη του απαντάει ότι η υπερηφάνεια και η ευγένειά της ποτέ δε θα της επέτρεπαν να επιθυμεί το θάνατο μίας άθλιας υπηρέτριας, αλλά, ως γυναίκα, δεν θα μπορούσε να αφήσει ατιμώρητη τη γυναίκα που με τόση πλεονεξία διεκδικούσε το σύζυγό της. Ο Senoc δηλώνει μετανιωμένος που την πήρε στο παλάτι του και της λέει να φύγει. Συντετριμμένη η Sarah, πέφτει στα πόδια του και του λέει πως δεν μπορεί να ζήσει μακριά του και πως θα έκανε οτιδήποτε της ζητούσε, αρκεί να την άφηνε να μείνει κοντά του. O Senoc, έκπληκτος από αυτήν την ομολογία της, τη ρωτάει για ποιο λόγο, αν η ίδια ένιωθε έτσι, έφτασε σε σημείο να απομακρυνθεί από αυτόν και να συμπεριφέρεται σαν να μην επιθυμούσε να είναι μαζί του. Η Sarah πέφτει στην αγκαλιά του και του ομολογεί πως μέχρι την ημέρα που άκουσε την συνομιλία του με την Selzig μόνο το σώμα της του ανήκε. Όμως μετά από εκείνη τη μέρα ένιωθε ότι και η καρδιά της ήταν πια δική του. Έχοντας τη Sarah στην αγκαλιά του o Senoc της λέει ότι ο ίδιος ποτέ δεν θα αγαπήσει καμία άλλη γυναίκα παρά μόνο εκείνη. Όταν αυτή τον ρωτάει τι θα κάνει ο ίδιος με την Solzig, εκείνος της απαντάει ότι προσποιήθηκε ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της μόνο και μόνο για να ξυπνήσει τη ζήλια της συζύγου του.

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στήλης Echos de Péra (Ηχώς του Πέραν). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Une Keratja".

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 4

Ο νεαρός κύριος G. L, δικηγόρος στο επάγγελμα ξυπνάει ένα πρωί και με τη βοήθεια του υπηρέτη του ετοιμάζεται να πάει για αγώνα ποδηλασίας με έναν φίλο του. Λίγο πριν αναχωρήσει από το σπίτι, και αφού έχει ντυθεί με ένα κομψότατο κοστούμι κατάλληλο για ερασιτεχνική ποδηλασία αποφασίζει να καθίσει για λίγο στην πολυθρόνα του. Εκεί ρεμβάζει και ηρεμεί για λίγο, σκέφτεται πόσο άδικη είναι η εποχή εκείνη, καθώς οι νεαροί της ανώτερης τάξης, όπως ο ίδιος, καλούνται να επωμιστούν όλο το βάρος της αριστοκρατικής σχόλης. Ξαφνικά εντοπίζει την αντανάκλασή του σε ένα ψηλό βάζο. Παρατηρεί τον φροντισμένο εαυτό του, τον κοιτάζει για πολλή ώρα και ξαφνικά αποφασίζει να βάλει το ένα δάχτυλο στη μύτη του. Από αυτήν την πρωτόγονη κίνηση ο ίδιος νιώθει χαρά και ικανοποίηση. Μετά από λίγο, σαστισμένος, αναπηδά σαν ελατήριο, αρπάζει τα γάντια και το καπέλο του και σε μία επαναστατική κίνηση που πηγάζει από όλη την καλή του αγωγή και εκπαίδευση, ο κύριος L.G φεύγει από το δωμάτιο μη θέλοντας ούτε δευτερόλεπτο να μείνει με εκείνον τον "κακοήθη" που είχε δει λίγο πιο πριν.

Παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Souvenirs et Impressions (Αναμνήσεις και Εντυπώσεις). Υπογράφεται από τα αρχικά Ρ. Β.

Έτος Α, τχ. 15 (19 Αυγούστου 1898), σ. 33-34

Ο συντάκτης περιγράφει τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του στη Σμύρνη. Για τον ίδιο η Σμύρνη κερδίζει τις εντυπώσεις από μακριά, όμως όταν τη δει κανείς από μέσα βλέπει πόσο φτωχή είναι, ενώ κακή εντύπωση κάνουν οι στενάχωροι δρόμοι της και τα κακοφτιαγμένα, ξύλινα ως επί το πλείστον, σπίτια της. Εκτός από τα ερείπια ενός παλιού κάστρου, εκτός από τα πέντε τζαμιά της, τις δύο καθολικές εκκλησίες και τους δύο Ελληνικούς και Αρμένικους ναούς, τις συναγωγές και τα μοναστήρια, η Σμύρνη δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο σε επίπεδο μνημείων στον επισκέπτη, παρά μόνο τη "Γέφυρα με τα Καραβάνια" και τα παζάρια. Από την άλλη, και η περιοχή που φιλοξενεί τα παζάρια, εκτός από μία παλιά ξυλόγλυπτη πύλη, δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο οι αντίστοιχες της Κωνσταντινούπολης. Και παρά το ότι στην πόλη υπάρχει έντονη εμπορική κίνηση και ζουν εκεί πολλοί Ευρωπαίοι, η Σμύρνη δεν είναι αρκετά πλούσια για να χωρίσει κανείς τα παζάρια σε ξεχωριστές ζώνες. Το αποτέλεσμα είναι ότι επικρατεί μία πλήρης αταξία με τους εμπόρους και τα εμπορεύματα να στοιβάζονται σε σκοτεινές γωνίες και να είναι συνεχώς εκτεθειμένοι σε όλες τις διαθέσεις του καιρού. Όπως και στην Κωνσταντινούπολη εκεί συναντά κανείς Τούρκους, Έλληνες, Αρμένιους, Πέρσες, Εβραίους, Αιγυπτίους, Σύριους, Κούρδους κτλ. ακούει πολλές και διαφορετικές γλώσσες να μιλιούνται, και βλέπει πολλά και διαφορετικά είδη ντυσίματος στους δρόμους. Όταν ο καιρός ανοίγει, γύρω στις 6 η ώρα κατά τη Δύση του ήλιου, η προκυμαία γεμίζει από τραπέζια. Οι ναργιλέδες και οι πίπες κάνουν την εμφάνισή τους και οι θαμώνες, κάθε εθνότητας, κουβεντιάζουν και βυθίζονται σε μία γλυκιά σχόλη. Η ζωή στη Σμύρνη είναι ευχάριστη και εύκολη ενώ και οι ξένοι απολαμβάνουν τη φιλοξενία των ντόπιων, όπως και σε κάθε άλλη πόλη της Ανατολής.

Έτος Α, τχ. 5 (14 Απριλίου 1898), σ. 5

Έτος Ε, τχ. 29 (Φεβρουάριος 1904), σ. 331

Εν Κερασούντι. Υπογράφει με το ψευδώνυμο "Άλυς".

Έτος ΣΤ, τχ. 10 (Ιούλιος 1904), σ. 118

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της στηλης Livres et Revues (Βιβλία και Περιοδικά). Ακολουθεί υποσημείωση ότι η μετάφραση από τα Ελληνικά αυτού του αποσπάσματος παρέχεται στο %.

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 3

Σύντομο απόσπασμα από το ρομαντικό μυθιστόρημα "Τέρπανδρος και Δωροθέα".

Δίπλα από το ποίημα παρατίθεται η ελληνική μετάφραση του ποιήματος που επιμελήθηκε ο Αθανάσιος Μιχαήλ.

Τχ. 8 (1902), σ. 117

To παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Nouvelles (Νουβέλες).

Έτος Α, τχ. 10 (2 Ιουνίου 1898), σ. 1-2

Περιγράφονται οι όμορφες στιγμές, στην εξοχή του Viroflay, ενός νεαρού ζευγαριού. Ο νεαρός André, ένας όμορφος νεαρός με ξανθά μαλλιά κόβει για την κοπέλα του λίγες τουλίπες και τις της προσφέρει ρωτώντας την αν θα τον αγαπάει για πάντα. Εκείνη του υπόσχεται πως θα τον αγαπάει για πάντα και πέφτει στην αγκαλιά του. Δύο χρόνια μετά η κοπέλα παρουσιάζεται να διαβάζει ένα ρομαντικό μυθιστόρημα. Καθώς δακρύζει για τον ήρωα του μυθιστορήματος, ανακαλύπτει μέσα στις σελίδες του δύο ξερές, πια, τουλίπες και μαζί με αυτές ένα σημείωμα που έλεγε "Κομμένες από εκείνον". Οι τουλίπες ήταν οι αναμνήσεις μιας αγάπης ξεχασμένης, μιας αγάπης περασμένης, δύο χρόνια πριν. Η κοπέλα προσπαθεί να θυμηθεί ποιος είχε κόψει εκείνες τις τουλίπες. Τελικά θυμάται πως τις τουλίπες τις είχε κόψει γα εκείνη ένας νεαρός με καστανά μαλλιά, με το όνομα Pierre.

Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Souvenirs et Impressions (Αναμνήσεις και Εντυπώσεις).

Έτος Α, τχ. 12 (16 Ιουνίου 1898), σ. 16-17

Ο Baudin περιγράφει τις ομορφιές της Τραπεζούντας, μίας πανέμορφης, όπως αναφέρει πόλης, που συνδυάζει το Ευρωπαϊκό με το Ασιατικό στοιχείο και όπου οι φιλόξενοι και ιδιαίτερα κοινωνικοί κάτοικοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, συνυπάρχουν αρμονικά.

Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Nouvelles (Νουβέλες) και παρουσιάζεται σε δύο συνέχειες. Στο τχ. 14 υπάρχει υποσημείωση ότι το διήγημα "Συνεχίζεται". Ωστόσο μέχρι και το τχ. 16 δεν υπάρχει συνέχεια του διηγήματος αυτού. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει "υπογραφή" του διηγηματογράφου. Παρόλα αυτά, η στήλη αυτή είναι η στήλη όπου η Σωφρονιάδου παρουσιάζει τα διηγήματά της από το πρώτο διαθέσιμο τεύχος του Maarifet. Για το λόγο αυτό μπορούμε να εικάσουμε ότι και το διήγημα αυτό ανήκει στη Dieudonée (Σωφρονιάδου).

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 21-22, τχ. 14 (Πέμπτη 23 Ιουλίου 1898), σ. 27-28

Περιγράφεται, υπό μορφή διηγήματος, η "αληθινή ιστορία" μίας εικοσιτετράχρονης κοπέλας, της Feda. Η Feda, η οποία είχε έναν χαρακτήρα αρκετά αντισυμβατικό, μισούσε την υποκριτική συστολή της εποχής και σε όλα τα συναισθήματα δεχόταν μόνο το "όλα ή τίποτα". Αμφισβητίας και σκεπτικίστρια, όχι ιδιαίτερα όμορφη, αλλά με ένα ιδιαίτερα καλλιεργημένο πνεύμα που εντυπωσίαζε, επέμενε ότι θα παντρευόταν μόνο με έναν άνδρα που εκείνη θα ερωτευόταν σφόδρα. Η ίδια είχε χάσει δύο χρόνια πριν τη μητέρα της και τώρα ζούσε με μία θεία της, η οποία είχε έρθει από τη Ρουμανία για ζητήματα κληρονομιάς. Μέσω της θείας της γνώρισε τον κύριο Dacla, έναν άνθρωπο που εντυπωσιάστηκε αμέσως από την ελεύθερη προσωπικότητά της, το πνεύμα της και το λόγο της, ξεχωρίζοντάς την από τις υπόλοιπες κοσμικές κυρίες και δεσποινίδες του κοινωνικού του κύκλου. Σε ένα σαλόνι μουσικής στο ξενοδοχείο Imperial, όπου οι καλεσμένοι συζητούσαν υπό τους ήχους του πιάνου μίας εξαιρετικής πιανίστριας, o Dacla ένιωθε τα συναισθήματά του για την Feda να τον κυριεύουν. Καθώς συζητούσε με την Feda, μπήκε στην αίθουσα ένας τριαντάχρονος γοητευτικός άνδρας, ο Paul Allieri, που ήδη είχε γνωρίσει τη Feda παλιότερα. Ο Allieri ένιωσε έντονη ζήλια όταν είδε τη Feda να συζητάει χαμηλόφωνα με τον Decla. Την πλησίασε και έπειτα από ένα λεκτικό παιχνίδι τη φλέρταρε και της δήλωνε ότι δεν μπορούσε μακριά της. Όταν κάποια στιγμή της έπεσε η βεντάλια και ο Allieri τη μάζεψε, πριν της τη δώσει την ακούμπησε απαλά στα χείλη του. Ο Decla έχοντας καταλάβει τις προθέσεις του Allieri και εξοργισμένος από τον τρόπο που τη φλέρταρε, βγήκε στην αυλή βυθισμένος στις σκέψεις του. Μετά από κάποια ώρα, η Feda βγήκε και εκείνη έξω για να πάρει αέρα. Πλησίασε τον Decla, λέγοντάς του ότι φαίνεται λυπημένος. Εκείνος της απάντησε ότι είναι απλώς σκεπτικός. Εκείνη του ζήτησε να της εμπιστευθεί τους καημούς του, με ένα ύφος πόνου και χλευασμού ταυτόχρονα.

Το παρόν παρουσιάζεται σε δύο συνέχειες στο πλαίσιο της στήλης Causerie Scientifique (Συζήτηση Επιστημονική). Κάτω από το άρθρο υπάρχει σημείωση ότι θα ακολουθήσει συνέχειά του σε επόμενο τεύχος. Υπογράφεται από το αρχικό Μ.

Έτος Α, τχ. 13 (16 Ιουλίου 1898), σ. 2, τχ. 14 (23 Ιουλίου 1898), σ. 26-27

Στο άρθρο παρουσιάζεται η σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ ψυχής και σώματος. Υποστηρίζεται από τον συντάκτη ότι υπάρχει αιτιακή σχέση και σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ της ψυχικής διάθεσης και των οργανικών/φυσιολογικών χαρακτηριστικών ή συμπτωμάτων που παρουσιάζει το άτομο.

Αποτελεί μέρος της μόνιμης στήλης Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 8 (12 Μαΐου 1898), σ. 5

Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της μόνιμης στήλης Verités et Maximes (Αλήθειες και Αποφθέγματα). Υπογράφεται από το ψευδώνυμο "Veritas".

Έτος Α, τχ. 7 (2 Μαΐου 1898), σ. 5

Γνωμικά για τη ζωή, την αλήθεια, τους άνδρες και τις γυναίκες.

Το άρθρο δημοσιεύεται στη μόνιμη στήλη Εκ του κόσμου των γραμμάτων. Στο κείμενο παρατίθεται εικόνα.

Έτος Β (1906), σ. 330-331

Γυμνασιάρχης Κυδωνιών. Λήμνιος στην καταγωγή διδάκτωρ της Φιλολογικής σχολής Παν/μίου Αθηνών, διηύθυνε την "εν Βρυούλλοις Σχολή του Αναξαγόρα". Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Γερμανία και ανέλαβε για 4 χρόνια την διεύθυνση του ανώτατου εκπαιδευτηρίου Κυδωνιών, δημοσιεύοντας πολλά σημαντικά άρθρα στον Ελληνικό Τύπο της Σμύρνης. Παραιτήθηκε της θέσης του λόγω γάμου του με κόρη επιφανούς οικογένειας της Βραϊλας.

Δημοσιεύεται στη μόνιμη στήλη Υπό τον Ήλιον.

Έτος Γ, τχ. 22 (Δεκέμβριος 1901), σ. 264

Το παρόν αναφέρεται στη μικρή πριγκίπισσα της Ιταλίας Ισλάνδη, η οποία "εξεδήλωσε την εαυτής δύναμιν του πράττειν το καλόν ως βασιλική υψηλότης".

Έτος Α, τχ. 29 (Μάρτιος 1900), σ. 245

Το ποίημα έχει θέμα τον νεανικό έρωτα του ποιητή για μια κοπέλα που ακόμη την θυμάται αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια.

Ζάκυνθος, Απρίλιος 1904.

Έτος Ζ, τχ. 19 (Μάρτιος 1906), σ. 219

Έτος Δ, τχ. 31 (Μάρτιος 1903), σ. 364

Ανακοίνωση του περιοδικού για την έκδοση συλλογής διηγημάτων.

Έτος Δ, τχ. 34 (Μάρτιος 1903), σ. 395

Ανακοίνωση του περιοδικού για την έκδοση συλλογής διηγημάτων.

Έτος Δ, τχ. 35-36 (Απρίλιος 1903), σ. 416

Ανακοίνωση του περιοδικού για την έκδοση συλλογής διηγημάτων.

Έτος Δ, τχ. 32-33 (Μάρτιος 1903), σ. 384

Ανακοίνωση του περιοδικού για την έκδοση συλλογής διηγημάτων.