Τχ. 3 (1902), σ. 45-48

Δύο γυναίκες εκπρόσωποι φιλανθρωπικού σωματείου επισκέπτονται έναν κατάδικο στη φυλακή, ύστερα από αίτημά του για βοήθεια. Οι κατάδικοι εκπλήσσονται από την επίσκεψη, η αφηγήτρια μετά τις πρώτες εντυπώσεις αναλογίζεται τις αιτίες που οδηγούν τον άνθρωπο σε παραβατική συμπεριφορά και την ευθύνη της κοινωνίας. Αναλογίζεται ακόμα τη δύναμη των τύψεων συνείδησης και την αξία της φιλάνθρωπης δράσης για την ανακούφιση των καταδικασμένων. Αφού συναντούν τον αιτούντα και του προσφέρουν βοήθεια, η νεαρή γυναίκα (Λανδράκη;) σκέπτεται τη διαφορά των άθλιων φυλακών της χώρας με τις αντίστοιχες σύγχρονες των βορειοευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες έχουν εκσυγχρονίσει το σωφρονιστικό τους σύστημα και προσβλέπει σε αντίστοιχη πρόοδο εντός της Ελλάδας.