Το παρόν παρουσιάζεται στο πλαίσιο της σταθερής στήλης Etudes et Analyses (Μελέτες και Αναλύσεις).

Έτος Α, τχ. 4-2 (24 Μαρτίου 1898), σ. 4

O René Doumic με αφορμή την τάση της εποχής που θέλει τους ανθρώπους των Γραμμάτων να είναι περιζήτητοι σύζυγοι, κάνει αρχικά κάποια σχόλια για την ιδιοσυγκρασία των συγγραφέων. Υποστηρίζει ότι αυτοί δε διαφέρουν σε τίποτα από τον μέσο άνδρα. Ένας συγγραφέας, είναι, όπως λέει, τις περισσότερες φορές ένας μεσοαστός που αγαπά την οικογένειά του και εργάζεται για τα παιδιά του. Μόνη διαφορά είναι το αυξημένο αίσθημα ματαιοδοξίας και επομένως η έλλειψη μετριοφροσύνης. Γι' αυτό στο πλάι του, υποστηρίζει ο Doumic, ένας συγγραφέας και γενικότερα ένας καλλιτέχνης θα πρέπει να έχει μία σύζυγο ικανή να ανακαλύπτει το ευαίσθητο εκείνο σημείο από το οποίο η ματαιοδοξία του ξεκινά να γίνεται επώδυνη και να τον βασανίζει. Η γυναίκα ενός συγγραφέα θα πρέπει να είναι αρκετά έξυπνη ώστε να βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις για να απαλύνει τις πληγές που μπορεί να του προκαλεί η ματαιοδοξία του. Θα πρέπει να υποτάσσεται ακούραστα σε εκείνον για όσο καιρό τρέφει βαθιά πίστη στο πρόσωπό του. O Doumic παρατηρεί ότι, αν αυτή η πίστη φθαρεί και η γυναίκα συνειδητοποιήσει ότι έχει δίπλα της μια μετριότητα, εκείνη παύει να είναι βασίλισσα της καρδιάς του. Το αποτέλεσμα είναι να νιώθει και ο σύζυγος ότι έχει δίπλα του μία μετριότητα και, παρότι κοινό τους μέλημα είναι η Τέχνη, μεταξύ τους γεννιέται η ζήλια, ο ανταγωνισμός και άλλες δυσάρεστες καταστάσεις. Γι' αυτό το λόγο, σημειώνει ο Doumic, αν μία γυναίκα δεν επιθυμεί σφόδρα τη συναισθηματική ανταπόδοση εκ μέρους του ανδρός, τότε είναι καλύτερα να τον αγαπάει από κάποια απόσταση ή να διατηρεί μαζί του μία απλή φιλία, η οποία και θα είναι και γι' αυτόν πολύτιμη.