Το παρόν ανήκει στη μόνιμη στήλη Poésies (Ποιήσεις).

Έτος Α, τχ. 11 (9 Ιουνίου 1898), σ. 8-9

Ποίημα στο οποίο περιγράφεται, κατά τη δημιουργία του κόσμου από το Θεό, η ανωτερότητα του ανθρώπου από τα άλλα ζώα. Παρά την ανωτερότητά του, όμως, ο άνθρωπος (άνδρας) νιώθει μία ανεξήγητη θλίψη. Όλα τα ζώα τα κατώτερα από αυτόν έχουν το ταίρι τους, ένα θηλυκό που η παρουσία του εξασφαλίζει την ευτυχία και τη διαιώνιση του είδους. Έτσι και ο άνδρας αποφασίζει να ζητήσει ένα ταίρι από το Θεό. Εκείνος τον επικρίνει απαντώντας του ότι ο άνθρωπος (άνδρας) έχασε την υπομονή του και την πίστη του σε εκείνον. Έτσι, για τιμωρία προς τον άνθρωπο ο Θεός αποφασίζει να του δώσει μία γυναίκα για ταίρι. "Εκείνη θα είναι τόσο η ηδονή όσο και το βάσανό σου. Θα είναι το αιώνιο αντικείμενο του πόθου και του μίσους σου, της χαράς και του μαρτυρίου σου. Θα θυσιάσεις για χάρη της το χρόνο σου, την περιουσία σου, τις φιλίες σου, την υπερηφάνεια και την αίγλη σου. Κι ο άνθρωπος (άντρας) θα απαντήσει: Δεν με νοιάζει, αφού θα έχω την αγάπη της".