Έτος Α, τχ. 16 (6 Σεπτεμβρίου 1898), σ. 44

Στο κείμενο αυτό ο/η συγγραφέας γράφει για την "αποκρουστική" ταχύτητα και βιασύνη η οποία χαρακτηρίζει τη ζωή μας. Πολλά βάσανα και πόνοι προκύπτουν στο μονοπάτι της ζωής και παρόλο που υπάρχουν πράγματα στο δρόμο που θα θέλαμε να σταματήσουμε για να απολαύσουμε, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να περπατάμε βιαστικά, μέχρι που με το πέρασμα των χρόνων, όλα τα όμορφα πράγματα που έχουμε χάσει έχουν αρχίσει να σβήνονται. Κάπου εκεί εμφανίζεται η σκιά του θανάτου, αρχίζουμε να πλησιάζουμε το μοιραίο κενό και στο επόμενο βήμα το κεφάλι γέρνει και τα μάτια κλείνουν οριστικά.